അമ്മപറഞ്ഞ വചസ്സുകൾ
സുദർശൻ കാർത്തികപ്പറമ്പിൽ* ‘അമ്മപറഞ്ഞെൻ മകനേ,യെന്നുംനന്മകൾ മാത്രം ചെയ്വൂനീനന്മകൾ ചെയ്തതി മാനുഷനായി-ട്ടുണ്മയ്ക്കുള്ളുയിരാകൂനീ’പുലരിപിറന്നാലോരോനിമിഷവു-മീലോകത്തിൻ ചെയ്തികളെ,എതിർത്തുതോൽപ്പിച്ചീടാനായ് നിജ,പാതകൾവെട്ടിത്തെളിപ്പുനീഅപ്പൊഴുമാ,മനതാരിൽ മകനേ-യുൾപ്പുളകംപൂണ്ടോർത്തീടൂ,ജന്മം നൽകിയൊരാ,ജഗതീശ്വര-കർമ്മത്തിൻ സുരുചിരഭാവം!ഓർക്കുന്നൂ,ഞാനിപ്പൊഴുമത്തിരു-വാക്കുകളാർദ്രമനന്തംഹാനിർമ്മമ ചിന്താധാരയിൽ മുങ്ങി,ചിന്മുദ്രാങ്കിതനായമലേ!നമുക്കുചുറ്റും കാണ്മതു നിത്യംമനുഷ്യമുഖമാണെന്നാലും,അതിന്റെയുൾമുഖമറിയാനായ്നാംനിതാന്ത ജാഗ്രതയോടേവം;തളർന്നിടാതനുരാഗപ്പൂങ്കുളിർ,ചൊരിഞ്ഞതീന്ദ്രിയ ഭാവനയാൽ,ഉണർന്നെണീപ്പൂ,നവകാവ്യാങ്കുര-ഗാനശതങ്ങളുമായിമുദാ.നിറഞ്ഞ ഹൃദയത്തോടിപ്രകൃതിയെ-യറിഞ്ഞു കാലംനീക്കീടാൻ,അമ്മപറഞ്ഞ വചസ്സുകളോർത്തോർ-ത്തുൻമുഖമങ്ങനെ നടകൊൾവേൻ!