സുദർശൻ കാർത്തികപ്പറമ്പിൽ* ഒന്നിൻ വെളിച്ചത്തിൽ നിന്നല്ലി,ജീവന്റെ-യൗന്നത്യമെന്തെന്നറിയുന്നു നാംസ്വയം!ഈ വിശ്വവീണാനിനാദമായങ്കുരി-ച്ചേവമുൾക്കാമ്പിൽ ജ്വലിക്കുന്നൊരുണ്മയെ;ദിവ്യാനുഭൂതിയായ് മാറ്റുമ്പൊഴല്ലയോ,നവ്യാനുരാഗങ്ങൾ നമ്മിലുയിർത്തിടൂ!ആത്മാവുമാത്മാവുമൊന്നുചേർന്നധ്യാത്മ-ചിന്താശതങ്ങളായുദ്ഗമിക്കുമ്പൊഴേ,കാവ്യാനുരക്തമായ് വാഴ് വൊരമേയമാംനിർവാണഭാവസ്ഫുലിംഗമാർന്നേറിടൂമാംസപിണ്ഡങ്ങളാൽ ജീവനെ ബന്ധിച്ചൊ-രജ്ഞാത ശക്തിയെത്തൊട്ടറിഞ്ഞീടുവാൻ,കർമ്മകാണ്ഡങ്ങളൊന്നൊന്നായ് രചിച്ചു നാംനിർമ്മമ ചിത്തരായ് മാറുകനാരതംകേവലാനന്ദത്തിനപ്പുറം ജീവിത-ഭാവരസോൻമൃദുവീചികളായ് ചിരംപാവന സ്നേഹസൗഗന്ധികപ്പൂങ്കിനാ-ക്കാവ്യശരങ്ങളായ്ത്തീർന്നീടുകെങ്കിലേ;ജന്മം തളിർത്തുപൊന്തീടൂ,വിലോലമാംധർമ്മസൗഗന്ധികപ്പൂക്കൾ വിരിഞ്ഞിടൂസൃഷ്ടിതന്നാർദ്ര സങ്കല്പങ്ങളോരോന്നു-സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കാൻ മുതിരുകയാണുഞാൻപൂർണ്ണമാവില്ലെന്നിരിക്കിലുമാദ്യന്ത-മപ്പാദപങ്കജമൊന്നേമമാശ്രയംഉല്ലസൽ പ്രേമസ്മിതം തൂകിയുള്ളിലുൽ-ഫുല്ലസൗന്ദര്യമേ,നീയെത്തുകെപ്പൊഴുംഎല്ലാമൊരേ,ശക്തിതൻ പ്രഭാവങ്ങളെ-ന്നല്ലോനിനയ്ക്കേണ്ടു,നമ്മളീയൂഴിയിൽവാക്കുകൾ കൊണ്ടൊന്നുമാവില്ലനന്തമാംത്വൽകൃപാവൈഭവമൊട്ടു…