സുദർശൻ കാർത്തികപ്പറമ്പിൽ*
എഴുതാൻ മറന്നൊരു കവിതയാണോമൽനീ
എഴുതാതിനി,യെനിക്കൊട്ടുവയ്യ
തഴുകാൻ മറന്നൊരു കനവാണെനിക്കുനീ
തഴുകാതിരിക്കാനുമൊട്ടുവയ്യ
ജന്മാന്തരങ്ങൾതൻ കർമ്മബന്ധങ്ങളാൽ
നമ്മളിരുമെയ്യായ് പിറന്നു!
ഉണ്മയാർന്നുന്മുഖമാത്മസൗഗന്ധിക-
പ്പൊൻപുലർപൂക്കളായ്നിന്നു!
എത്രകാലം പ്രേമസുരഭിയായ് സൗവർണ്ണ-
ശില്പങ്ങളുള്ളിൽമെനഞ്ഞു!
ഇപ്രപഞ്ചത്തിൻ നിഗൂഢസത്യങ്ങളെ-
യുൾപ്പൂവിലിട്ടുകടഞ്ഞു!
എത്രകാലം നമ്മൾ രണ്ടുദിക്കിൽ രണ്ടു
വള്ളത്തിലേറിത്തുഴഞ്ഞു!
എന്നാലുമാത്മാവുകൊണ്ടുനാം തങ്ങളിൽ
ഒന്നെന്നഭാവമറിഞ്ഞു!
ജീവന്റെയോരോമിടിപ്പിലും ഞാൻകേൾപ്പു,
ആ വശ്യസൗന്ദര്യഗീതം!
ആനന്ദഭൈരവീരാഗം തുളുമ്പുന്നൊ-
രാ,നവ്യഭാവസംഗീതം!
നിർമ്മമ ചിന്താതരംഗങ്ങളാലെത്ര
സർഗ്ഗസ്സപര്യകൾ നാം തെളിച്ചു!
അദ്വൈത ഭാവവിഭൂതിചൊരിഞ്ഞെത്ര;
അജ്ഞാത ചിത്രങ്ങൾ നാം രചിച്ചു!ഇനി
നിന്മൊഴികളി,ലെൻജീവരേണുക്കൾ
കിനിയട്ടൊരുഷസ്സന്ധ്യയായ് പ്രിയേ,ഞാൻ
ഇനി,നിന്മിഴികളിൽ വനജ്യോൽസ്‌നയായ് പുലർ-
ന്നനവദ്യദർശനമേകട്ടെ ഞാൻ
അറിവിന്റെയമരപദമേറിപ്പറക്കിലും,
അറിയുന്നുഞാൻ സഖീ,നിന്നെ!
ഒരു മൺചെരാതിൻ വിശുദ്ധിയാർന്നാളുന്ന,
നിരുപമചാരുതേ,നിന്നെ!
എഴുതാൻ മറന്നൊരു കവിതയാണെങ്കിലും
തഴുകുന്നുനീ നിത്യമെന്നെ!
എഴുതാതിരിക്കുവാനാവില്ല ജീവന്റെ
താഴുതുറന്നുടനെത്തൂ
പ്രണയപരാഗങ്ങളെന്നിൽ പൊഴിച്ചുനീ,
പ്രണവസ്വരൂപമായെത്തൂ
ആദിമധ്യാന്തമേതേതുമില്ലാതെഞാൻ,
വേദാന്തവേദ്യനായ് നിൽപ്പൂ!