രചന : Shangal G.T ✍
ഓരോ ഭവനത്തിലുമുണ്ട്
പഴകിദ്രവിക്കുന്ന
ഇന്നലെകള്‍
അവിടെയുമിവിടെയും
ചിതറിയും
മൂലയ്ക്കൊതുങ്ങിയും
വേണ്ടാധീനപ്പെടുന്നവ….
(ഇങ്ങനെ പതുങ്ങിയ പിച്ചില്‍
വെറുതെയങ്ങ്
പറഞ്ഞുപോകുന്ന രീതിയാണ്
ജീവിതത്തിനുള്ളത്..)
ഓര്‍ത്തോര്‍ത്തി-
രിക്കുമ്പോള്‍
മറന്നുമറന്നുപോകുന്ന
മായകളാലേ
കൂട്ടിക്കൂട്ടിവയ്ക്കുമ്പോള്‍
ഊര്‍ന്നൂര്‍ന്നുപോകുന്ന
ദൈന്യതയാലേ
വെയില്‍ത്താളിലും
മഴത്താളിലും
അതു തന്നെത്തന്നെ
പറഞ്ഞു പറഞ്ഞുപോകും…..
മരിച്ചുപോകുമ്പോഴും
കീഴടങ്ങാതെ പിടഞ്ഞുണര്‍ന്ന്
ശ്വാസത്തിന്റെ
അവസാന വരിയിലും
പൂര്‍ണ്ണത്തില്‍നിന്നു
പൂര്‍ണ്ണമെടുത്താല്‍
പൂര്‍ണ്ണം ശേഷിക്കുമെന്ന
ജീവന്റെ പാറുന്ന പതാക
നാട്ടിനാട്ടിപോകും…
മണ്ണിലേക്കു
ജീവിതത്തെ വലിച്ചുകെട്ടുന്ന
തലയില്‍ തോര്‍ത്തുമുറുക്കിയ
തനി നാടന്‍
വരികളും പരീക്ഷിക്കും…
എവിടേക്കാണ്
മലകളും വയലുകളും
മാഞ്ഞുതീരുന്നത്…
എങ്ങോട്ടാണ്
കുയിലുകള്‍ പോലും
പറന്നകലുന്നത്
എന്നൊക്കെ
ഓര്‍ത്തുനോക്കുന്ന തനി
പരിസ്ഥിതിവരികളും
ഒരു പടിഞ്ഞാറന്‍
വെയിലിന്റെ
കണ്‍നനവില്‍മുക്കി
മേടക്കാറ്റ്
മലഞ്ചെരുവുകളില്‍
കുറിച്ചുകുറിച്ചുപോകും…
രാത്രി അതിന്റെ
അധിനിവേശങ്ങളുടെ
കരള്‍പിടയുന്ന
രൂപകത്തിളക്കങ്ങളില്‍
കലാശം ചവിട്ടും…
എന്നാല്‍
പകല്‍പ്പിറവിക്കു
തൊട്ടുമുന്‍പുള്ള
ഇരുട്ടിന്റെ
അവസാന വരിയില്‍
സകലസുനാമികളേം
ഒതുക്കിനിര്‍ത്തി
പക്ഷിച്ചിലപ്പുകളുടെ
അകമ്പടിയോടെ അത്
പ്രതീക്ഷയുടെ
അടുത്ത
പ്രകാശവരികളിലേക്കു നീങ്ങും….!
