രചന : ബാബു ഡാനിയേൽ ✍
‘ഹാ’ ഇതെത്രകഷ്ടമെന്നോമനേ നീ
ഇരുളിന്‍ കരിമ്പടമണിഞ്ഞതെന്തേ..?
മിഴിപൂട്ടിനില്‍ക്കുന്ന നേരങ്ങളില്‍
രാത്രിയെത്തീന്ന് നിനയ്ക്കുന്നതെന്തേ….?
അറിയാത്തകാര്യങ്ങളോതിയെന്‍റെ
ഹൃദയത്തിന്‍ തന്ത്രി മുറിപ്പതെന്തേ.?
മുനയുള്ള വാക്കുകളെയ്യുന്നനേരം
മനമറ്റു പിടയുന്നതറിയുന്നുവോ നീ.?
ചെയ്യാത്തൊരപരാധപ്പഴിയേറ്റിടുമ്പോള്‍
മെയ്യ്തളരുന്നതുമറിയണം നീ..!
അരുതരുതോമലേ നിന്‍മുഗ്ദ്ധഹാസം
പരിഹാസ വര്‍ഷമായ് മാറ്റിടല്ലേ.
കൈവിട്ടുപോകുന്ന കല്ലുകണക്കുനിന്‍
വാവിട്ടുപോകുന്ന വാക്കുകളും
ഏറ്റുപിടയുന്ന നേരത്തിലൊന്നില്‍ നീ
അനുതപിക്കുന്നതില്‍ കാര്യമുണ്ടോ..?
വാക്കിന്‍ധ്വനിയില്‍ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നൊരീ
വിഷമയംനീ അറിഞ്ഞതില്ലേ..
അറിയാതെ പറയുന്ന വാക്കുകളന്യരില്‍
ആലാതമായീ പതിക്കുകില്ലേ…?
വിറയാര്‍ന്ന ചുണ്ടാല്‍ വിടപറയട്ടെ ഞാന്‍
വിരഹനദിയിലെന്‍ പ്രാണന്‍ പിടയട്ടേയിനീ..
