🔘 പഴകിയ ജലത്തിന്റെ ജീവചരിത്രം
കവിതയിലെ ശൂന്യതയോട്
പറയുന്നത്…🔘

രചന : സെഹ്‌റാൻ ✍

“ഒരു കുപ്പിയിലും നിറയാനാവാത്ത
പഴകിയ ജലം ഞാൻ.
കാലത്തിന്റെ കറുത്ത മട്ട്
അടിഞ്ഞുകൂടിയ പഴകിയ ജലം.”
കവിതയുടെ ആദ്യവരികളാണിവ.
മുഴുമിക്കാൻ വാക്കുകൾ കിട്ടുന്നില്ല.
നാല് നായ്ക്കുട്ടികൾ!
അവ ഉറ്റുനോക്കുകയാണ്.
മക്കൊണ്ടയിലെ
പൂന്തോട്ടത്തിനകത്തേക്ക്
കയറ്റിവിട്ടു ഒന്നിനെ.
(അലമാരയിലെ പുസ്തകങ്ങളെല്ലാം
ഇതിനോടകം വായിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു
അവൻ.)
ഹരാരിയും, ഡോക്കിൻസും യാത്രപോകുന്ന കാറിനകത്തേക്ക്
ഓടിച്ചുകയറ്റി ഒന്നിനെ.
(ബ്ലഡി എതീസ്റ്റ്!)
മാലിന്യക്കുഴിയിലേക്ക് തള്ളി ഒന്നിനെ.
(രഹസ്യമായവൻ കവിതകളെഴുതുന്നുണ്ട്.)
വീടിന്റെ മേൽക്കൂരയിൽ
കയറ്റിയിരുത്തി ഒന്നിനെ.
(സ്ഫുടമായ ശബ്ദത്തിലവന് ‘ഇൻക്വിലാബ് സിന്ദാബാദ് ‘ വിളിക്കാനറിയാം)
വീട് കുഴിച്ചുമൂടാൻ പോകുന്നു!
അതിന്റെ പൂമുഖത്ത് ഇപ്പോഴുമുണ്ട്
സ്റ്റാലിന്റെ ചിത്രം. (വാലൻമൂട്ട തിന്നത്.)
നിങ്ങൾക്കത് കാണാൻ കഴിയില്ല.
സൂക്ഷിച്ചുനോക്കിയാൽ കൂടിയും.
ചുവരുകളതിനെ മറച്ചുപിടിക്കുന്നു.
2
“”””””°°°°”””””””
മേശപ്പുറത്തിരിക്കുന്ന തടിയൻപുസ്തകം
എന്റെ ജീവചരിത്രമാണെന്ന് കരുതിയാൽ
അതിലേക്കരിച്ചുകയറുന്ന ചിതലുകൾ
പട്ടാളക്കാരാകും.
പ്രതിരോധത്തിന്റെ പാഠങ്ങൾ
മറന്നുപോകുന്നതും, ഭീരുത്വത്തിന്റെ
അങ്കിയണിഞ്ഞ് വിധേയത്വത്തിന്റെ
പാത തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതും മുൻകൂട്ടി
ഊഹിച്ചെഴുതിയ ചരിത്രം?
ചരിത്രത്തിന്റെ ദശാസന്ധികളിലൂടെ
ഉറുമ്പുകളുടെ മാർച്ച്!
പുസ്തകയലമാര തീയിടാൻ പോകുന്നു!
അതിനുള്ളിൽ ഇപ്പോഴുമിരിപ്പുണ്ട്
ഹിറ്റ്ലറുടെ ജീവചരിത്രഗ്രന്ഥം.
(പൊടിമൂടിയത്.)
നിങ്ങൾക്കത് കാണാൻ കഴിയില്ല.
സൂക്ഷിച്ചുനോക്കിയാൽ കൂടി.
അലമാരച്ചില്ലുകളതിനെ മറച്ചുപിടിക്കുന്നു.
3
“””””””°°°°°°””””””””
ഒരു സയനൈഡ് ക്യാപ്സ്യൂളിന്
‘വ്യർത്ഥത’ എന്ന വാക്കിനെ
നിർവീര്യമാക്കാൻ
എത്ര നേരമെടുക്കേണ്ടിവരും?
വിരക്തിയുടെ ഉടയാടകളണിഞ്ഞ്
ബോധിവൃക്ഷച്ചുവട്ടിലത്
ബോധോദയപ്രാപ്തിയും കാത്തിരിക്കുന്നു.
തുലഞ്ഞുപോട്ടെ!
ആത്മഹത്യ ഭീരുത്വമെന്ന്
ജൽപ്പിക്കുന്നവരുടെ കഴുത്തിൽ
കല്ലുകെട്ടി കടലിലെറിയണം.
തിരകൾ വിപ്ലവഗീതമാലപിക്കട്ടെ.
കണ്ണിലും, മൂക്കിലും, മുടിയിലും
പറ്റിയിരിക്കുന്ന
കറുത്ത വെണ്ണീർത്തരികൾ എരിഞ്ഞുപോയ
ജീവചരിത്രഗ്രന്ഥത്തിന്റെ വരികൾക്കിടയിലെ അഗാധമായ
ഏകാന്തതയുടെ വരൾച്ചയും,
കെട്ടുപോയ തത്വചിന്തകളുടെ
മരവിപ്പുമോർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.
4
“”””””””'”°°°°°°””””””””’
വിലകുറഞ്ഞ റമ്മിന്റെ നിറമുള്ള
അസ്തമയം.
ഗോതമ്പുവയലിലേക്ക് മേഘമാലകളിൽ
നിന്നൊരു മിന്നൽ.
കോർദോ ഫ്ലാഷ്!
വയലേലകൾക്ക് നടുവിലിരിക്കുന്ന
എന്റെ ഫോട്ടോ ആകാശത്തിന്റെ
നിറമാറിൽ.
ചിന്തയും, ചുരുട്ടുമില്ലാത്ത ചെഗുവേര!
ടെറി ഈഗിൾടൺ അനുശാസിക്കുന്ന
നീളത്തിൽ മാനിഫെസ്റ്റോയിലെ
വരികൾക്കിടയിലൊരു
ചുവന്ന വരയിടുന്നു!
രണ്ടു വഴികൾ സന്ധിക്കുന്നിടത്തെല്ലാം
ഒരു വഴി നഷ്ടമാകുന്നു.
ശേഷിക്കുന്നത് അനന്തതയിലേക്ക്
നീളുന്നു.
അതെ! നടത്തമൊരു വ്യായാമമാണ്.
ചിതലരിച്ചോ, തീപിടിച്ചോ
സ്വന്തം ജീവചരിത്രഗ്രന്ഥം
നഷ്ടമായൊരു കവി(?)
തന്റെ ട്രാൻക്വിലൈസർ മയക്കത്തിനിടെ
ഒരു വേശ്യയെ സ്വപ്നം കാണുന്നു.
സ്ഖലിക്കുന്നു…
മഴപെയ്യുന്നു.
ഭൂമി തണുക്കുന്നു.
കൂണുകൾ മുളയ്ക്കുന്നു.
“ഒരു കുപ്പിയിലും നിറയാനാവാത്ത
പഴകിയ ജലം ഞാൻ.
കാലത്തിന്റെ കറുത്ത മട്ട്
അടിഞ്ഞുകൂടിയ പഴകിയ ജലം…”
കവിതയുടെ ആദ്യവരികൾ
ഇപ്പോഴും മാറ്റമില്ലാതെ….
(മാറ്റമില്ലാത്തതായ് മാറ്റം മാത്രമെന്ന് മാർക്സ്.)
ശേഷം, വെളുത്ത പേപ്പറിലെ
അസഹനീയമായ ശൂന്യത!
🔘🔘🔘