🌷 ഞാൻ ടൈഗർ 🌷

രചന : ബേബി മാത്യു അടിമാലി✍

തെരുവു നായ് എന്ന് എല്ലാവരും വിളിച്ച് ആക്ഷേപിക്കുന്ന എവിടെ കണ്ടാലും എല്ലാവരും കല്ലെടുത്ത് എറിഞ്ഞ് ഓടിക്കുന്ന ഒരു കാലത്ത് ടൈഗർ എന്ന ഓമന പേര് ഉണ്ടായിരുന്ന ഞാൻ ഈ കടലോരത്ത് ഇപ്പോ ഏകനായി ഇരിക്കുമ്പോൾ ആ കഴിഞ്ഞ നല്ല നാളുകൾ എന്റെ മനസിൽ ഒരു സ്വപ്നം പോലെ ഇതൾ വിരിയുകയാണ്. അല്ലലും അലച്ചിലും ഇല്ലാത്ത ദിനങ്ങൾ , എത്ര കരുണയോടെ എത്ര സ്നേഹത്തോടെയാണ് എന്നെ എല്ലാവരും പരിപാലിച്ചിരുന്നത്. എറ്റവും നല്ല ഭക്ഷണം. താമസിക്കാൻ നല്ല വാസസ്ഥലം. ഇനി ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വരാത്ത ആ കാലം ഓർക്കുമ്പോൾ നഷ്ട ബോധത്താൽ മനസു തകരുന്നു.

സുഖത്തിന്റെ പറുദീസയിൽ നിന്നുമുള്ള ആ പടിയിറക്കം എന്നായിരുന്നു.
അതെ ഇപ്പോഴും ഓർക്കുന്നു 2018-ലെ മഹാ പ്രളയ കാലം. . ആർത്തിരമ്പുന്ന മഴ തീരാ കഷ്ടതകൾ വിതച്ച് ദിവസങ്ങൾ തുടർച്ചയായി പെയ്തിറങ്ങിയപ്പോൾ തന്റെ ഉടമസ്ഥരുടെ തൊടിയും വീടും എല്ലാം വെള്ളം ഇരച്ചുകയറി. ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് . വീട്ടുകാരേയും അവരുടെ അത്യാവശ്യ സാധനങ്ങളും എടുത്ത് ദുരിതാശ്വാസ ക്യാമ്പുകളിലേക്ക് മാറ്റി. കൂട്ടത്തിൽ ആരോ തന്റെയും കൂട് തുറന്നു വിട്ടു . “എത്രയും വേഗം ഓടി രക്ഷപെട്ടോ ടൈഗറേ ” എന്നൊരു നിർദേശവും പുറകെ കേട്ടു . അന്നാണ് അവസാനമായി തന്റെ പേര് കേട്ടത്.

പിന്നീട് നീണ്ട അലച്ചിലായിരുന്നു. നീണ്ട നാലു വർഷങ്ങൾ . തന്റെ അവസ്ഥ തന്റെ വർഗ്ഗത്തിലുള്ള മറ്റ് പലർക്കും ഉണ്ട് എന്ന് മനസിലാക്കി. ധാരാളം നായ്ക്കൾ നാടു മുഴുവൻ അലയുന്നു. നല്ല നല്ല വീടുകളിൽ നല്ല ഭക്ഷണം കഴിച്ച് വീട്ടുകാരുടെ കണ്ണിലുണ്ണിയായി ജീവിച്ചവർ. നല്ല നല്ല കേൾക്കാൻ ഇമ്പമുള്ള പേരുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നവർ . ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ അവരെല്ലാം തെരുവു നായ്ക്കൾ എന്ന ഒറ്റ പേരിൽ തെരുവിലൂടെ ഭക്ഷണമില്ലാതെ പാർപ്പിടം ഇല്ലാതെ ഇന്ന് അലയുകയാണ്.
ആദ്യമൊക്കെ ഭക്ഷണത്തിനു വലിയ ക്ഷാമം ഇല്ലായിരുന്നു. ഇതിനിടെ പരസ്പരം ഉള്ള ബന്ധത്താൽ ഞങ്ങളുടെ എണ്ണവും കൂടി .

എവിടെ ചെന്നാലും ഭക്ഷണം കിട്ടാത്ത അവസ്ഥ. അക്രമരാഹിത്യത്തിന്റെ ഗാന്ധി തത്വങ്ങൾ ഒന്നും പഠിക്കാത്ത ഞങ്ങൾ വിശപ്പും അതിന്റെ കൂട ഏറും കൂടി ആയപ്പോൾ മാനസിക നില തെറ്റി കണ്ടവരെ ഒക്കെ കടിച്ചു. വിശപ്പു വന്നാൽ കണ്ണു പോലും കാണില്ല വിവേകവും നശിക്കും. പിന്നെ ഒന്നും പറയണ്ട പത്ര വാർത്തകളായി, ചാനൽ ചർച്ചകളായി. എന്നെ “ടൈഗറെ ” എന്ന് വളരെ സ്നേഹത്തോടെ വിളിച്ചിരുന്ന
ഞാൻ ഒരു നേരം ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ മടി കാട്ടിയാൽ എന്നെ അടുത്തിരുന്ന് നിർബന്ധപൂർവ്വം ഭക്ഷണം കഴിപ്പിച്ചിരുന്ന എന്റെ ഉടമസ്ഥൻ ചാനൽ ചർച്ചയിൽ പറയുന്നതു കേട്ടു തെരുവു പട്ടികളെ എവിടെ കണ്ടാലും അപ്പോ തന്നെ കൊല്ലണം എന്ന് ഞങ്ങൾക്കെല്ലാം ഭ്രാന്താണു പോലും . കഷ്ടം വിശപ്പിന്റെ വില അറിയാവുന്നവർ ഇങ്ങനെ പറയുമോ .

എന്നാലും ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു ഒന്നും വേണ്ടായിരുന്നു. നിരാഹാര സമരം ചെയ്ത് ജീവൻ വെടിഞ്ഞാൽ മതിയായിരുന്നു.
അട്ടപ്പാടിയിൽ സ്വന്തം കൂട്ടത്തിൽ ഉള്ള ഒരു മനുഷ്യൻ വിശപ്പു സഹിക്കവയ്യാതെ ഒരു നേരത്തെ ഭക്ഷണം അനുവാദം ചോദിക്കാതെ കഴിച്ചതിന് നിർദാക്ഷിണ്യം തല്ലി കൊന്ന നാട്ടിൽ സ്വന്തം വർഗ്ഗം പോലും അല്ലാത്ത ഞങ്ങൾ ഉപദ്രവിച്ചാൽ അവര് ക്ഷമിക്കുമോ ?. ഞങ്ങളെ അവർ കൊല്ലുക തന്നെ ചെയ്യും . അത് അവരുടെ ന്യായമായ അവകാശമാണല്ലൊ. ഞങ്ങളുടെ ഉപദ്രവത്തെ കുറിച്ച് ധാരാളം കഥകളും കവിതകളും എല്ലാ ദിവസവും ഇറങ്ങുന്നുണ്ടത്രേ. വളരെ അധികം കലാഹൃദയങ്ങൾ വിങ്ങി പൊട്ടുകായാണ് പോലും . വർഗ്ഗ സ്നേഹത്താൽ അവരുടെ രക്തം തിളയ്ക്കുകയാണ്. പേനാ തുമ്പുകൾ ഞങ്ങളോടുള്ള രോഷത്താൽ വിറങ്ങലിക്കുകയാണ്.

എത്രയോ കാലത്തെ ഊഷ്മളമായ ബന്ധമായിരുന്നു തങ്ങളുടെ വർഗ്ഗത്തിന് മനുഷ്യ വർഗ്ഗവുമായി. ഒരു പ്രളയവും മഹാമാരിയും കൂടി വന്ന് എത്രമാത്രം ദുരിതം വിതച്ചു. മനുഷ്യരെല്ലാം സാവധാനം അതിൽനിന്നൊക്കെ കരകയറിയെങ്കിലും ഞങ്ങൾ പെട്ടു പോയി .

ആരെങ്കിലും കൊല്ലുന്നതിനു മുൻപ് വയറു നിറച്ച് ഒരു നേരം ആഹാരം കിട്ടിയാൽ മതിയായിരുന്നു. വിശപ്പും ദേഹോപദ്രവും മൂലം മനുഷ്യരെ കടന്നാക്രമിച്ച എല്ലാ നായ്ക്കൾക്കു വേണ്ടിയും നിശബ്ദമായി ഞാൻ ക്ഷമ ചോദിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ തെറ്റുകൾ ഞങ്ങളുടെ അവിവേകമായി കണ്ട് ക്ഷമിച്ച് എന്നെങ്കിലും ആ പഴയ സ്നേഹ മധുര ജീവിതം ഞങ്ങൾക്ക് തിരികെ ലഭിക്കും എന്ന് ഒരു മാത്ര വെറുതെ ഞാൻ ആശിച്ചു പോകുന്നു.