രചന : സബിത ആവണി ✍
പഴയ ഹാർമോണിയത്തിൽ, ചുളിവുവീണ വിരലുകൾ തഴുകി ഒഴുകിവരുന്ന,ഭാഷ ഏതെന്ന് മനസ്സിലാവാത്ത ആ തെരുവ് പാട്ടിനൊപ്പം ചുണ്ടില്‍ എരിയുന്ന സിഗററ്റുമായി അയാള്‍ നടന്നു.ഇല്ല തന്റെ കാതുകൾക്ക് പഴയത് പോലെ സംഗീതം ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല.
ഒരു നിമിഷം കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ ചിലപ്പോ തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ഗതി മാറിയേക്കാം. മടുപ്പിന്റെ കയ്പുനീരിലേക്ക് ജീവിതം തള്ളിവിട്ട് പോകാൻ മനസ്സുണ്ടായിട്ടല്ല. പക്ഷെ കഴിഞ്ഞ കുറച്ച് നാളുകളായി അങ്ങനെ ആണ്.
അയാളുടെ ചുണ്ടുകൾ ആ പാട്ടിനൊപ്പം മൂളാന്‍ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.അടങ്ങാത്തൊരു നോവിന്റെ അവസാനമെന്നോണം ഹൃദയത്തിലേക്ക് ഒരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തലിന്റെ മരവിപ്പ് ഇരച്ചുകയറി.
അയാൾ കുറച്ചു കൂടി വേഗത്തിൽ നടന്നു.
പതിയെ പതിയെ നഗരത്തിന്റെ തിരക്കുകളിലേക്ക്.
റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനുള്ളിൽ കയറി പ്ലാറ്റ്ഫോം ടിക്കറ്റ് എടുത്ത് അയാൾ ഒരു ബെഞ്ചിൽ ഇരുപ്പുറപ്പിച്ചു.
തിരിച്ചു നാട്ടിലേക്ക് പോകണോ വേണ്ടയോ?
ഒന്നുമില്ലാതെ…
ഒന്നിനും മാറ്റമില്ലാതെ പഴയ ദാരിദ്ര്യത്തിലേക്ക് ഇനിയും ഇറങ്ങി ചെല്ലാൻ അയാൾക്ക് കഴിയുമായിരുന്നില്ല.
എഴുത്ത് ജീവിതം സ്വപ്നം കണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്ന ജോലി കളഞ്ഞ് ഇറങ്ങിയിട്ട് കുറച്ചായി.
കഴിഞ്ഞ കുറെ മാസങ്ങളായി ആ നോവലിന്റെ പിന്നാലെ ആണ്.തുടർന്ന് എഴുതാൻ കഴിയാതെ…
ആലോചന തുടങ്ങിയിട്ട് കൊറേ ആയി.
ആദ്യ ഭാഗം ഇഷ്ടമായത് കൊണ്ട് ഒരു പബ്ലിഷര്‍ ഇങ്ങോട്ട് വന്നതാണ്. മോശമല്ലാത്ത ഒരു തുക അഡ്വാൻസ് ഇനത്തില്‍ കൈപറ്റുകയും ചെയ്തു.
അത് തിരിച്ച് കൊടുക്കാനും വഴിയില്ല.
അവരെ നിരാശരാക്കേണ്ടി വന്നാൽ ഇനി ഒരിക്കലും താന്‍ എഴുത്ത് തുടരില്ല.എഴുതിയേ പറ്റൂ എന്നൊരു അവസ്ഥ എന്നാൽ ഒന്നും എഴുതാൻ കഴിയാതെ പോകുന്നു.
കൂകി വിളിച്ച് പോകുന്ന തീവണ്ടികളേക്കാൾ വേഗത്തിൽ ആ ചിന്തകൾ പാഞ്ഞു.
അയാളുടെ ഫോൺ ശബ്ദിച്ചു.
സതീഷ് സർ.
” ഹലോ …
മേനോൻ നിങ്ങൾ എവിടെയാണ്?
ഇന്ന് രാത്രി ഏഴുമണിക്ക് മുൻപായി താന്‍ ആ നോവൽ എഴുതി പൂര്‍ത്തിയാക്കണം.
കയ്യെഴുത്ത് പ്രതി മതി അവർക്ക്. വേണമെങ്കിൽ അതിന്റെ ഒരു കോപ്പി എടുത്ത് താന്‍ സൂക്ഷിച്ചു വച്ചെക്ക്.
പക്ഷെ ഇനിയും ഒരു അവധി തരാൻ അവർ ഒരുക്കമല്ല.
മേനോൻ…
താൻ കേൾക്കുന്നുണ്ടോ ..?”
” സർ …
എനിക്കതിന്നു രാത്രിയ്ക്ക് മുൻപായി എഴുതി തീര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.”
” ഇനിയും താൻ ഇത് എന്ത് ഭാവിച്ചാണ്?
തന്നെക്കാൾ നല്ല എഴുത്തുകാർ ഈ നാട്ടിൽ ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടല്ല. ഒരു പുസ്തകം ഇറക്കുന്നതിന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നും തനിക്ക് ഞാന്‍ പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കി തരണ്ട കാര്യം ഇല്ലല്ലൊ.
തന്റെ അവസ്ഥ അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് മാത്രമാണ് ഞാൻ ഇതിനായി ഇറങ്ങി തിരിച്ചത്.”
” ഞാൻ നല്ല ടെൻഷനിൽ ആണ് സർ.”
” തന്നെ കൊണ്ട് മാത്രമേ തന്നെ രക്ഷിക്കാനാവൂ. താൻ സൈൻ ചെയ്ത എഗ്രിമെന്റ് കോപ്പി അവരുടെ കയ്യിലുണ്ട് അതുംകൂടി ഓർത്താൽ നന്ന്.”
ശേഷം അദ്ദേഹം കാൾ കട്ട് ചെയ്തു.
മുന്നിലൂടെ നടന്നു പോകുന്ന മനുഷ്യരെ അയാൾ കണ്ടില്ല.
കാതിൽ ഒരു ശബ്ദവും കേൾക്കുന്നില്ല.
വല്ലാത്ത നിശബ്ദത.
അയാൾ കണ്ണടച്ചിരുന്നു.
അതെ തന്റെ നോവലും ഇതേ അവസ്ഥയിൽ മേശപ്പുറത്ത് പൂർത്തിയാകുവാൻ കൊതിച്ച് കിടപ്പുണ്ട്.
കഴിയുന്നില്ല…
ഒന്നിനും.
പെട്ടന്നാണ് ഒരു നിലവിളി ഉയർന്നത് അയാൾ ഞെട്ടിപിടഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റു.
കുറച്ച് മാറി ഒരാൾക്കൂട്ടം.
അയാൾ അവിടേക്ക് നടന്നു.
നിലവിളി ഉയർന്നു കേൾക്കുന്നു.
അതൊരു കുട്ടിയുടെ നിലവിളിയാണ്.
പത്തുവയസ്സു തോന്നിക്കുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടി,
അവളുടെ മടിയില്‍ പ്രായമായ ഒരു മനുഷ്യന്‍ അയാളുടെ കണ്ണുകള്‍ പാതി അടഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
നേരിയ ഒരു ശ്വാസം ബാക്കിയുണ്ട്.
കാലിൽ പഴം തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞൊരു മുറിവിൽ നിന്നും ഈച്ച പറക്കുന്നു. ദുർഗന്ധവും.
ആകെ മുഷിഞ്ഞ അയാളെ പലരും അറപ്പോടെ നോക്കിനിന്നു.
ആ പെൺകുട്ടി കൈനീട്ടി അപേക്ഷിക്കുന്നു.
ആരും സഹായിക്കാൻ തയ്യാറാവുന്നില്ല.
മുഷിഞ്ഞ് മുരടിച്ച ബാല്യം കണ്ണീരൊഴുക്കുന്നു.
ഇല്ല തനിക്കിത് കണ്ടുനിൽകാനാവുന്നില്ല
അയാൾ മുന്നോട്ടാഞ്ഞു.
ഓടിവന്ന് ആ മനുഷ്യനെ തന്റെ മടിയിലേക്ക് കിടത്തി തന്റെ ബാഗിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന വെള്ളവുംകുപ്പിയും എടുത്ത് അയാളുടെ വായിലേക്ക് കുറേശ്ശെയായി ഒഴിച്ചു കൊടുത്തു.
അയാൾ അത് ആർത്തിയോടെ കുടിച്ചു.
മുഖം ഒട്ടും വ്യക്തമല്ലാത്ത രീതിയിൽ താടിയും മുടിയും വളർന്ന് അഴുക്ക് പിടിച്ച് കിടന്ന ആ മനുഷ്യന്റെ കണ്ണുകള്‍ തന്നോട് എന്തോ പറയുന്നതായി തോന്നി അയാൾക്ക്.
ആ മനുഷ്യന്‍ തന്റെ ജീവനുവേണ്ടി കേഴുന്നതാണോ?
അയാൾ ഇടയ്ക്കിടെ പെൺകുട്ടിയെ ദയനീയമായി നോക്കി. വേഗം പുറത്തേയ്ക്ക് ഓടി പോയി ഒരു ഓട്ടോ വിളിച്ചു വന്നു.
കൂടി നിന്നവരിൽ ആരും ആ മനുഷ്യനെ തൊടാൻ പോലും തയ്യാറായിരുന്നില്ല.
മേനോൻ തന്റെ കൈകളിൽ അയാളെ കോരി എടുത്തു.
പറയത്തക്ക ഭാരം ഒന്നുമില്ലാതെ ഒരു ചലനം മാത്രം.
പിറകെ ആ പെൺകുട്ടിയും നടന്നു ചെന്ന് ഓട്ടോയിൽ കയറി.
അവളുടെ കണ്ണുനീര്‍ നിർത്താതെ ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ജനറൽ ആശുപത്രിയുടെ കാഷ്യാലിറ്റിയിൽ
അയാളെ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തു.
“വലിയ പ്രതീക്ഷ ഒന്നും വേണ്ട. “
ഡോക്ടർ മേനോന്റെ ചുമലിൽ തട്ടി.
ഭാഷ അറിയാതെ നിന്ന ആ പെൺകുട്ടി മേനോന്റെ കണ്ണുകളിൽ തന്നെ നോക്കി,
ആംഗ്യ ഭാഷയിൽ അകത്തേയ്ക്ക് വിരല്‍ ചൂണ്ടി തന്റെ വയറ്റിലും വായിലുമായി തടവി എന്തോ കാണിച്ചു.
വിശപ്പ്!
പട്ടിണി കിടന്നിട്ടാവണം അയാള്‍ ഇത്ര അവശനായത്. അതാണ് അവള്‍ പറയാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത്.
ആ പെൺകുട്ടിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.
അയാളുടെ ഹൃദയം തീക്കനലായി ഉരുകി കൊണ്ടിരുന്നു.ഒപ്പം ആ പെൺകുട്ടിയുമായി ആ കാന്റീൻ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.
അവൾക്കായി രണ്ടു ദോശയും കറിയും ഓർഡർ ചെയ്തു.
അവൾക്കു മുന്നിൽ വന്ന പ്ലേറ്റിലേക്ക് അവൾ ഒന്ന് നോക്കി.
കൊടും പട്ടിണിയിലയിരുന്നിട്ടുകൂടി ആഹാരം മുന്നില്‍ വന്നിട്ടും അവള്‍ അതില്‍ വെറുതെ നോക്കി ഇരിക്കുന്നു.
കഴിക്കാൻ അയാൾ ആഗ്യം കാണിച്ചു.
അവളുടെ കണ്ണുനീർ തോരുന്നില്ല.
തൊണ്ടയിൽ നിന്നും ആഹാരം ഇറങ്ങാതെ ആയി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
അവളത് കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി ആ വെള്ളം മാത്രം കുടിച്ച് എഴുന്നേറ്റ് നിന്നയാളെ നോക്കി.
പോയി കൈകഴുകി വരാൻ അയാള്‍ ആഗ്യം കാണിച്ചു.
ആ പത്തുവയസുകാരിയുടെ നടത്തം കണ്ടയാളുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു ആന്തൽ.
അകത്തുള്ളത് ഒരു പക്ഷെ അവളുടെ വളർത്തച്ഛൻ ആവും.
കാഷ്യാലിറ്റിയിൽ നിന്നും ആ മനുഷ്യനെ അപ്പോഴേക്കും ഐ സി യുവിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു.
ഐ സി യുവിന്റെ മുന്നിൽ ആ പെൺകുട്ടിയുമായി അയാളിരുന്നു.
ഇടയ്ക്ക് വീണ്ടും ഫോൺ ശബ്ദിച്ചു.
സതീഷ് സർ.
” എന്തായി മേനോനെ?”
” സാർ ഞാൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആണ്”
അയാൾ നടന്ന കാര്യം മുഴുവൻ പറഞ്ഞു.
” നല്ല മനസ്സ്!
പക്ഷെ ആ അകത്ത് കിടക്കുന്ന ആളിന് വല്ലതും സംഭവിച്ചാൽ ഈ പെൺകുട്ടി?
താനത് കൂടി ഓർത്തോ.
കാലം അത്ര നല്ലതല്ല. വാദിയെ പ്രതിയാക്കുന്ന നാട് ആണ്.”
മേനോൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
“അപ്പോ ഇനി ആ നോവലിന്റെ കാര്യം നമുക്ക് മറന്നേക്കാം അല്ലെ?
വാങ്ങിയ അഡ്വാൻസ് തുക പലിശ സഹിതം തിരിച്ചു കൊടുക്കാൻ തയ്യാറായിക്കോ.”
അയാൾ കാള്‍ കട്ട് ചെയ്തു.
ഐ സി യുവിൽ നിന്നും ഡോക്ടർ ഇറങ്ങി വന്നു.
“ഏറെ കാലമായി ആള് പട്ടിണി ആണ്.
ആളെ രക്ഷിക്കാൻ ഞങ്ങള്‍ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല.”
സതീഷ് സർ പറഞ്ഞത് പോലെ തന്നെ സംഭവിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു.
ആ പെൺകുട്ടി തന്റെ മുഖത്ത് തന്നെ നോക്കി നില്കുന്നു.
വേഗം ഐ സി യു വിൽ നിന്നും ഒരു സ്ട്രക്ചർ പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു അതിൽ വെള്ള തുണി കൊണ്ട് മൂടിയ ആ മനുഷ്യന്റെ ശരീരം.
“മോർച്ചറിയിലേക്ക് മാറ്റണം.
പോലീസിൽ അറിയിച്ച് രണ്ടു ദിവസം നോക്കാം. ആരും വന്നില്ല എന്നുണ്ടേൽ ഇവിടെ തന്നെ സംസ്കരിക്കാൻ സൗകര്യം ഒരുക്കാം.”
ഡോക്ടർ പറഞ്ഞതൊക്കെ കേട്ട് അയാള്‍ തലയാട്ടി.
ആ പെൺകുട്ടിയുടെ അടുത്ത് വന്നപ്പോൾ ആരോ അവളെ അവസാനമായി ആ മുഖം ഒന്നുകൂടെ കാണിച്ചു.
ഇല്ല അവൾ കരയുന്നില്ല.
അവളിൽ വല്ലാത്തൊരു ശാന്തത.
അവളായാളുടെ നെറ്റിയിൽ തലോടി ഒരുമ്മ കൊടുത്തു.
അവൾ ധീരമായി തലയുയർത്തി നില്കുന്നു.
ഇനിയും പട്ടിണി കിടന്നു കഷ്ടപെടാതെ അയാൾ മരിച്ചതിന്റെ ആശ്വാസമെന്നോണം അവൾ അവിടെ തന്നെ നിന്നു.
ഇനി എങ്ങോട്ട് എന്നൊരു ചിന്ത അവളിൽ ഉടലെടുത്തിരിയ്ക്കണം.
മേനോന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് ആ പെൺകുട്ടി നടന്നു വരുമ്പോൾ അയാളുടെ ചിന്തകൾ പലതായിരുന്നു.
തന്നോട് ആ പെൺകുട്ടി എന്താണ് പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്?
തൊട്ടടുത്ത് വന്ന് ആ പെൺകുട്ടി അയാളെ നോക്കി കൈകൂപ്പി.
എന്നിട്ട് തിരികെ നടന്നു.
അയാൾ എന്തെങ്കിലും പറയാൻ തുടങ്ങും മുൻപ് അവൾ അയാളുടെ കാഴ്ച്ചയിൽ നിന്നും മറഞ്ഞിരുന്നു.
നീണ്ട ചൂളം വിളിയുടെ ശബ്ദം.
അയാൾ ഞെട്ടി ഉണർന്നു.
അതൊരു സ്വപ്നമായിരുന്നു എന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ അയാൾക്കു കുറച്ച് സമയം വേണ്ടി വന്നു.
ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലത്ത രണ്ടു അതിഥികൾ തന്റെ പകൽ കിനാവിൽ വന്നു പോയത് എന്തിനാവും?
അയാൾ അവിടുന്ന് എഴുന്നേറ്റു നടന്നു.
മനസ്സിൽ എന്തൊക്കെയോ ഇരുന്നു വിങ്ങുന്നു.
ആ നോവലിന്റെ ബാക്കി ഇങ്ങനെ തുടങ്ങാം…
ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ തുടക്കം.
അയാൾ ധൃതി പിടിച്ച് മുറിയിലേക്ക് ഓടി.
നോവലിന്റെ ബാക്കി പേപ്പറിലേക്ക് ആവേശത്തോടെ പകർന്നു.
മണി നാലോടെ അയാൾ ആ നോവൽ എഴുതി പൂർത്തിയാക്കി.
അവസാനിച്ചു.
നോവല്‍ : എഴുതി തീരാത്ത സ്വപ്നങ്ങള്‍ “
കെ . മേനോൻ.
പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഫോൺ എടുത്ത് സതീഷ് സാറിനെ വിളിച്ചു.
“ഹലോ.
സാർ നോവൽ എഴുതി കഴിഞ്ഞു.
എനിക്കൊപ്പം അവിടെ ഓഫീസ്സ് വരെ പോകാൻ സാര്‍ കൂടി വരണം.
ഇതിനി എന്റെ കൈയ്യില്‍ വെക്കുന്നില്ല ഇപ്പോള്‍ തന്നെ കൊടുത്തേയ്ക്കാം.”
” ഗുഡ് !
മേനോൻ പോയി വരൂ.
ഞാൻ ജനറൽ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആണ്.
ഒരു നാടോടി റോഡിൽ അവശനായി കിടന്നിടത്ത് നിന്നും ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിച്ചതാ. ഒപ്പം ഒരു പത്ത് വയസ്സുകാരി കൂടി ഉണ്ട്.
ആള് ഇപ്പൊ മരിച്ചു.
ഈ കുട്ടിയെ ഇനി എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയില്ല. പോലീസിൽ അറിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവർ വരും വരെ ഞാൻ ഇവിടെ വേണം.”
മേനോൻ എല്ലാം കേട്ട് തരിച്ചു നിന്നു പോയി.
കവികൾ ക്രാന്തദർശികളാണെന്ന് പറയാറുണ്ട്. പക്ഷെ ഇത്?
ചോദ്യങ്ങള്‍ ഒരുപാട് ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്നു.
മേനോന്റെ ആദ്യ പുസ്തകം അച്ചടി മഷി പുരളുമ്പോൾ അവൾ എവിടെയോ സുരക്ഷിതമായി എത്തപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാവണം.
ഓരോ തെരുവിലും റയിൽവെ സ്റ്റേഷനിലും അയാൾ ഇന്നും പരതും ആ പത്തുവയസ്സുകാരിയെ.
ഓർത്തെടുക്കാൻ വളരെ പ്രയാസമുള്ള ആ മുഖം അയാൾക്കു സമ്മാനിച്ച ആദ്യ പുസ്തകം.
“എഴുതി തീരാത്ത സ്വപ്നങ്ങള്‍”
