തീപ്പൊള്ളി പൊളിഞ്ഞ
അഭിമാന ത്വക്കിന്റെ
അവസാനപാളിയിൽ
കുമളച്ചു പൊങ്ങുന്ന
നീലിച്ചൊരു നീർക്കുമിള..
ആവർത്തനമാകുമ്പോൾ
നോവിന്റെ വിരസതയെന്ന
മുനയില്ലാ മുള്ളിനാൽ
പൊട്ടുന്നോരു നീർപ്പോള…
വ്രണിതമാം മാനസം
നിരാശയ്ക്കൊപ്പം
നിസ്സഹായായായ്
ചുരുളുന്നു ചുറ്റിനും
ചുവന്ന വടുക്കളായ്…
പ്രകൃതിയോട്…
നിലാവുദിക്കാത്ത
രാത്രികളേക്കാൾ
നിന്നെ നീറ്റുന്നത് വെയിലിന്
പകലിനോടുള്ള
അവഗണനയല്ലേ..
അതും പത്തുമണിപ്പൂക്കൾ
വിരിയേണ്ട ദിനങ്ങളിൽ…..