💨പുകയേറ്റു മങ്ങിയ മനസ്സിലൂടെ💨

രചന : കൃഷ്ണമോഹൻ കെ പി ✍

വേനൽ മഴയ്ക്കായി, കാത്തു നിന്നീവിധം
വേദനയോടെ കരിഞ്ഞ, മൊട്ടേ
വേദനിയ്ക്കുന്നെൻ്റെ മാനസമാകവേ
വേണ്ടേ, നിനക്കൊട്ടു വെള്ളമേകാൻ…

പുത്തൻപുലരിയോ, പുകയാൽ നിറയുന്നു
പുഷ്പങ്ങളെല്ലാം, കരിഞ്ഞു മുന്നേ
പുത്തൻ പ്രതീക്ഷകൾ വറ്റിവരളുന്നു
പുണ്യങ്ങൾ ഭൂവിനെ വിട്ടിടുന്നൂ

മാലിന്യശാലകളാകേ നിറയുന്നു
മാതാവു ഭൂമിയും തേങ്ങിടുന്നൂ
മാലിന്യമാകവേ കത്തിപ്പടരുന്നു
മാനവ ചിന്തകളെന്ന പോലെ

ഉൾത്താരിൽപ്പേറും, മലീമസ ചിന്തകൾ
ഊഴി തൻ മാർത്തട്ടിലിട്ടൂ ജനം
ഉണ്മയെക്കാണാതെ ഉച്ഛിഷ്ഠമാകവേ
ഊരിൽക്കരാറിനായ്, മാറ്റിനിന്നൂ

ഉച്ചി പൊള്ളുമ്പോളറിയുന്നു, ഇജ്ജനം..
ഉള്ളിലോർക്കാതെ,
തെരഞ്ഞെടുത്ത
ഉന്മാദ ജീവികൾ തന്നേ ഭരണക്കാർ
ഉദ്ദേശശുദ്ധിയില്ലാത്തവർഗ്ഗം

പത്തുപന്ത്രണ്ടു ദിനമായ് പുകയുന്നു
പഞ്ചാക്ഷരഭൂമി”കൊച്ചി”യിന്നും
പഞ്ചഭൂതങ്ങളും കൈവിട്ട മാനവർ
പാദപത്മങ്ങളിൽ വീണു കേണൂ

എന്തു ചെയ്തൂ ഇവർ നന്മയ്ക്കു വേണ്ടിയോ
എന്തിനായ് മാലിന്യം ചേർത്തുവച്ചൂ
എന്നും, നശിപ്പിച്ചു തീർക്കേണ്ട വസ്തുക്കൾ
എന്തിനായ് മാമലയാക്കിവച്ചൂ

ശ്വാസത്തിനായിട്ടു കേഴുന്ന മക്കളെ
സാന്ത്വനിപ്പിക്കുവാൻ മാർഗ്ഗമില്ലാ…
ശാപങ്ങളേകുന്നു, വൃദ്ധരും സ്ത്രീകളും,
സാ…ഗ..മ… പാടും ഭരണത്തിന്.