രചന : സതി സതീഷ് ✍
രക്തം ഒട്ടുമേ തൂവാതെ
രാവും പകലുമറിയാതെ നിലാവരിച്ചിറങ്ങും
പോലെ
മഞ്ഞിൻ കുളിരുപോലെ
മനസ്സിനെ ഭ്രമിപ്പിച്ച്
അകമേ കയറിക്കൂടി ഹൃദയത്തെ സ്വന്തമാക്കി
പിന്നീടാത്മാവിനെ സ്വന്തമാക്കി
ഉയിരും പറിച്ചു നീ
യാത്രയായെങ്കിലും
പ്രിയനേ…..
ഒന്നു ചോദിച്ചുകൊള്ളട്ടെ
പരസ്പരം കാണാതെ
അറിയാതെ
നമുക്കിത്രയും
സ്നേഹിക്കാനെങ്ങനെ കഴിയുന്നു..?
നിൻ്റെ വാക്കുകളാകുന്ന മഞ്ഞുശകലങ്ങൾ
അരുവിയായി
എന്നിലേയ്ക്ക്
പെയ്തിറങ്ങുന്നു.
അതിൽ നിറയെ നിനക്കായ് ഒളിപ്പിച്ചുവച്ച സ്നേഹം
അരുവിയായൊഴുകി
ഒരിക്കൽ
നിന്നിൽ വന്നുചേരും.
ഘടികാരസൂചികളുടെ
നേർത്ത താളത്തിൽ
നിൻ്റെ ഹൃദയത്തുടിപ്പ്
ഞാനറിയുന്നു.
ഒരിക്കലെങ്കിലും നീയെത്തുമോ പ്രിയനേ…?
തിരയിളക്കങ്ങളും
പ്രകമ്പനങ്ങളും
പുറത്തു കാട്ടിടാതെ
ശാന്തമെന്നു കാണിക്കുമെൻ
മനസ്സാം ഉൾക്കടൽ കാണുവാൻ…
✍️✍️