രചന : ജിബിൽ പെരേര✍
നിന്റെ പ്രണയം
എന്നിൽ ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ
തനിച്ചിരിക്കാൻ
എന്തൊരു
കൊതിയായിരുന്നെന്നോ..
ഓർമ്മകളിൽ
ഞാനും നീയും
നമ്മുടെ പ്രണയവും
സ്വർഗ്ഗത്തിലെ പൂമ്പാറ്റകളെപ്പോലെ
പാടിയും ആടിയും
ഒരു അപ്പൂപ്പൻ താടിപോലെ
പറന്നങ്ങനെ നടക്കും …
ആരു വിളിച്ചാലും
ആ സ്വപ്നം വിട്ടുണരാൻ
മടിക്കുന്ന മനസ്സുമായി
ഞാനുമങ്ങനെയിരിക്കും….
നിന്റെ പ്രണയം മരിച്ചതിൽപ്പിന്നെ
തനിച്ചാകുന്നത് പേടിയാണെനിക്ക്..
തനിച്ചാകുമ്പോൾ
നിന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ പ്രേതാത്മാക്കൾ
എന്റെ മനസ്സിനെ
വെട്ടിയും കുത്തിയും
മുറിവേല്പിക്കുന്നു…
ചിലപ്പോളവർ
എന്നെ നരകത്തിലെ
അഴുക്കുചാലിൽ തള്ളിയിടുന്നു..
മറ്റു ചിലപ്പോൾ
അവരെന്റെ മനസ്സിനെ
മാസങ്ങളോളം
ഭ്രാന്താശുപത്രിയിലെ
ഇരുണ്ട മുറിക്കുള്ളിൽ ചങ്ങലക്കിടുന്നു….
ആർത്തും വിലപിച്ചും…
ദിനരാത്രങ്ങളറിയാതെ.. …
ഭ്രാന്തമായ് അലയാൻ വിടുന്നു…
അതെ…
നിന്റെ പ്രണയം മരിച്ചതിൽപ്പിന്നെ
തനിച്ചിരിക്കാൻ
എനിക്ക് പേടിയാണ്…
