രചന : ബാബുഡാനിയല്‍✍
ഉയരുംമതിലുകള്‍ക്കാകില്ലൊരിക്കലും
ഉയിരാര്‍ന്നബന്ധം മറച്ചീടുവാന്‍
ഉടയോര്‍ക്കറിയില്ലൊരിക്കലുംമായാത്ത
ഉടപ്പിറപ്പല്ലാത്തൊരാത്മബന്ധം
ഓരമ്മപെറ്റവരാകേണ്ടൊരിക്കലും
ഒന്നായ്ക്കഴിയാനായീലുകില്‍
ഒളിതൂകുംമാനസം കൈമുതലായവര്‍
ഒരുമതന്‍ തേരേറി യാത്രചെയ്യും
എങ്കിലുമൂഴിയില്‍ വറ്റിയനന്മതന്‍
എരികനല്‍ ചൂടാല്‍ തപിച്ചിടുന്നു.
എള്ളോളമില്ലുള്ളില്‍ ചെറ്റുംദയയുള്ള
ഏകതപേറും മനുഷ്യജന്‍മം
മുഗ്ദ്ധഹാസം മരിച്ച പുംചുണ്ടുകള്‍
മുക്തവാര്‍ദ്ധക്യമലയും തെരുവുകള്‍,
തപ്തനിശ്വാസമുയരുന്നൊരാലയം
ശപ്തജന്മം നിറഞ്ഞ ധരിത്രിയും
എങ്ങുമുയരും മതിലിന്‍മറതന്നില്‍
വിങ്ങുംമനസ്സുമായ്ഞാനിരിപ്പൂ
എങ്കിലുമെന്നുള്ളം വീണ്ടുംതുടിക്കുന്നു
എങ്ങുംനിറയും വസന്തത്തിനായ്