👍 കുട്ടപ്പന്റെ ദയനീയ കഥ അഥവാ കമഴ്ത്തി വച്ച പാത്രം.👍

രചന : പിറവം തോംസൺ ✍

ഉറ്റ ബാല്യ കാല സുഹൃത്ത് കുട്ടപ്പനെ 12 വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം കണ്ടു മുട്ടുന്നു. വീട്ടു വിശേഷങ്ങൾ, നാട്ടു വിശേഷങ്ങൾ ചിട്ടയായി കൈമാറി ഞങ്ങൾ സ്വകാര്യങ്ങളിലെത്തുന്നു. പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു കുശലങ്ങൾ പറഞ്ഞിരുന്ന കുട്ടപ്പൻ പെട്ടെന്ന് വിവർണ്ണ വദനനായി വിതുമ്പുന്നു. വിക്കിയിടറി, വികാര വിവശനായ അവൻ തന്റെ നീറുന്ന സ്വകാര്യ ജീവിതത്തിന്റെ ഹോം പേജ് എന്റെ മുമ്പിൽ മെല്ലെ മെല്ലെ അനാവൃതമാക്കുന്നു.:. “ആഴങ്ങളിൽ മുങ്ങാൻ, അഗാധ നീലിമ മോന്താൻ, എന്റെ ഹൃദയം എത്ര ഏങ്ങുന്നു, ബ്രോ!” കിണറ്റു വെള്ളത്തിന്റെ സ്ഫടിക സുതാര്യത കാണുമ്പോൾ എൻ മനം എത്ര ആർദ്രമായ് തേങ്ങുന്നു. ഹോ, പൈപ്പ് വെള്ളം കുടിച്ചു ഞാൻ മടുത്തിരിക്കുന്നു. എന്റെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞിട്ട് വർഷം 12 ആയി.ഇനിയും ഒരു കുഞ്ഞിക്കാല് കാണാൻ യോഗമായിട്ടില്ല. വീട്ടുകാർ, നാട്ടുകാർ, വേണ്ടപ്പെട്ടവരെല്ലാം കഷ്ടം എന്ന് ചൊല്ലി പുരികമുയർത്തുന്നു. എല്ലാത്തിനും ഒരു സമയമുണ്ടെന്നു വേദാന്തം എഴുന്നള്ളിച്ചു ഞാൻ രക്ഷപ്പെടുന്നു.
ഈ ഘട്ടമെത്തിയപ്പോൾ,പറഞ്ഞാൽ തിരിയാത്ത പിഞ്ചു കുഞ്ഞിന്റെ കൊഞ്ചൽ പോലെ അവ്യക്തമായി അവന്റെ ഭാഷണം.
“ദുര്യോഗമെന്തെന്നു പറയട്ടെ, ചങ്ങായി. ഭാര്യക്ക് ശാരീരിക ബന്ധത്തിൽ യാതൊരു താല്പര്യവുമില്ല”. അമിതമായ ആത്മീയതയാണ് പ്രശ്നം. എപ്പോഴും ജപവും തപവും ദേവാലയ ദർശനവും തന്നെ. ഒരു കുഞ്ഞു പിറക്കണമെന്നല്ലേ, ഏതു നവദമ്പതികളുടെയും മോഹം.എനിക്കിപ്പോഴത്, ഒരു വ്യാമോഹം മാത്രം. അവളോട്‌ കുട്ടിക്കളി നിർത്താൻ പറഞ്ഞാൽ വെട്ടെരുമ പോലെ രൂക്ഷമായ ഒരു നോട്ടമുണ്ട്. ഡോക്ടറെ കാണാനും വഴിപ്പെടുന്നില്ല. കുട്ടപ്പൻ ഒരു കുഞ്ഞിപ്പയ്യനെപ്പോലെ വിങ്ങി വിതുമ്പി. . എന്തു പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിക്കണമെന്നോർത്ത് ഞാൻ വാക്കുകൾക്കായി പരതി.സാന്ത്വന വചസ്സുകൾക്ക് ഇവിടെ ചാപിള്ളകളുടെ സ്ഥാനമേയുള്ളൂ. പട്ടിണി കിടന്നു ചത്തവനെ ചോറിൽ കുഴിച്ചിട്ടിട്ടു എന്തു പ്രയോജനം?എന്നാലും ഒരാശ്വാസത്തിനു വേണ്ടി ഞാൻ പറഞ്ഞു : “ഒരു clinical psychologist വിചാരിച്ചാൽ പരിഹരിക്കാവുന്ന പ്രശ്നമല്ലേയുള്ളൂ, സ്നേഹിതാ” .പെട്ടെന്ന് കുട്ടപ്പന് കവിത്വ സിദ്ധി കൈവന്ന പോലെ രണ്ടു നാലീരടികൾ ചൊല്ലി :
.” മാലയോഗമെനിക്കുണ്ടായത് മണിയറയിൽ
മലർന്നു കിടക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമോ, സോദരാ?
പട്ടു ശവക്കച്ച തൻ തിളക്കം പോൽ വ്യർത്ഥമല്ലോ,
പട്ടട സൂക്ഷിപ്പുകാരനെ പോലുള്ളൊരീ ജീവിതം…” കുട്ടപ്പൻ കവി ഗദ്ഗദകൺഠനായി..
പാത്രമതിൻ ധർമ്മം നിറവേറ്റുന്നില്ലെങ്കിൽ,
പട്ടു മെത്തയിൽ ശയിച്ചാലും പല്ലിറുമ്മിപ്പോകില്ലേ നാം?
ഒരിക്കലും ഒന്നും ഉൾക്കൊള്ളാതെ,
ഒരിയ്ക്കലുമൊന്നു നിറഞ്ഞു തുളുമ്പാതെ, പാത്രം സ്വന്തം സ്വത്വ ഹത്യ നടത്തിയാലോ? കുട്ടപ്പന്റെ വിതുമ്പലുകൾ ദാർശനിക മാനം കൈവരിച്ചു.
ജീവിതമെനിക്കിപ്പോൾ ഒരു കമഴ്ത്തി വെച്ച പാത്രം മാത്രം. കണ്ടു കോൾമയിർക്കൊള്ളാൻ മാത്രമുള്ള കാഴ്ച വസ്തു…. ആത്മ ചൈതന്യം നിറയാത്ത കാലിപ്പാത്രങ്ങളുടെ കാഴ്ചബംഗ്ലാവ് മാത്രമാണ് എന്റെ വീട്…. പുറംമോടികളുടെ പളപളപ്പിൽ മിന്നിത്തിളങ്ങുന്ന കാഴ്ച വസ്തുക്കൾ! അവയൊരിക്കിലും, പക്ഷേ, സജീവമാകുന്നില്ല. അന്തസ്സാര ശൂന്യമായ, ചൈതന്യ നിർധന്യമായ,
അന്തക വിത്തുകളുടെ ശേഖരം മാത്രം.
നിഷ്ഫല നിർവികാരത നിഴൽക്കൂത്തു നടത്തുന്ന വെറും മ്യൂസിയം.
മ്യൂസിയത്തിലും കാണികളുടെ തിരക്കുണ്ടെന്നത് ശരി തന്നെ, ബ്രോ.
“പക്ഷേ, ദാമ്പത്യ ജീവിതമെന്നത് സ്റ്റഫ് ചെയ്തു സൂക്ഷിക്കുന്ന നിർജീവ ജന്തുക്കളുടെ സങ്കേതമായാലോ, ബ്രോ?”. ആതിരപ്പള്ളി വെള്ളച്ചാട്ടം പോലെ കുട്ടപ്പൻ എന്റെ തോളിലേക്ക് കുത്തിയൊലിച്ചു വീണു കേണു :
“കറുത്ത ഷർട്ടിട്ടു കൊണ്ടു ആദ്യമായി പെണ്ണ് കാണാൻ പോയത് ദുർന്നിമിത്തമായി, ചങ്ങായി”…അവൻ വിങ്ങിപ്പൊട്ടി.
“കുട്ടപ്പായീ”….. ഞാൻ മൃദുവായി വിളിച്ചെങ്കിലും എന്റെ ശബ്ദവും ഇടറിയിരുന്നു.