രചന : സതി സതീഷ്✍
എൻ്റെ മുറിവുകളിൽ
അമൃതായ് പെയ്തിറങ്ങിയ
വേനൽ മഴയാണ് നീ ….
വെളിച്ചമേറുമ്പോൾ
മാഞ്ഞുപോകുന്നോരുനിഴലാണ്
നീയെന്നറിഞ്ഞിട്ടും
അത്രമേലാഴത്തിൽ
നീയെന്നിൽ
വേരോടിയതെങ്ങനെ.?
നിൻ്റെ മൗനമെന്നിൽ
നോവാകുന്നതെങ്ങനെ….?
മനമെപ്പോഴും നിന്നിലേയ്ക്ക്
ഓടിയണയുന്നതെങ്ങനെ….?
ഞാനെന്ന വാക്കുപോലും
നീയായി
മാറിയിരിക്കുന്നതെങ്ങനെയെന്നറിയില്ല….
ഒന്നു മാത്രമറിയാം
ഓരോ ശ്വാസത്തിലും
ചിന്തകളിലും
നിന്നോടുള്ള പ്രണയം നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു…
എന്നിട്ടുമെന്തിനീ മുഖംമൂടി..?
എന്തിനീ സങ്കോചം..?
നിൻ്റെ മിഴികളിൽ വിരിയുന്ന പ്രണയത്തിനായ്
കാത്തിരിപ്പാണൊരാൾ.
നമ്മുടെ പ്രണയത്തിൽ മൗനത്തിന്റെ നിഴൽ
വീഴും മുൻപെ
അറിയുക ഞാനെപ്പോഴോ
നീയായി മാറിയിരിക്കുന്നു…
ഇനി നിന്നിൽനിന്നും
ഒരു തിരിച്ചുപോക്ക് അസാദ്ധ്യം.
നീയെൻ്റെ വേനലുകളിൽ കുളിരുമായ് വന്ന
എൻ്റെ മാത്രം
വേനൽമഴയായിരുന്നു.
എനിക്കുവേണ്ടി മാത്രം
പെയ്യുന്ന
എന്റെ വേനൽ മഴ….
