രചന : ബേബി മാത്യു അടിമാലി✍
എത്രയോ ദൂരെയാണെങ്കിലും
വലം വെച്ചിടുന്നൊരാ
സൂര്യമാനസം നിത്യം
ഭൂമിതന്നധിപനായ്
സ്ഫുരിക്കുന്നൊരംശുവാൽ
സ്മരിക്കുന്നു ധരണിയേ
ജ്വലിക്കുന്നു സ്വയമവൻ
ത്യജിക്കുന്നതവൾക്കായി
ഉരുക്കുവാനൊരുക്കുന്ന
നിശീഥതൽപ്പത്തിലായി
വിരിയ്ക്കും നിലാവൊളി
പകരുന്നതുമവൻ
ഉദിയ്ക്കുന്നു വീണ്ടുമേ
തുടിയ്ക്കും പുലരിയായ്
ഉണരുന്നവൾ പുതു
പിറവിയിലെന്ന പോൽ
പ്രിയനവനേകുവാൻ
പ്രണയത്തിൻ ചാരുത
വിടരുന്നവളുടെ
ഹൃത്തിലായ് താമര
അവളുടെ മിഴികളായ്
സൂര്യകാന്തിപ്പൂക്കൾ
നഭസ്സിലേക്കെറിയുന്നു
പ്രേമത്തിൻ കടാക്ഷങ്ങൾ