രചന : ജോർജ് കക്കാട്ട്✍
ജോലിക്ക് പോകുമ്പോൾ
അതിരാവിലെ,
നിങ്ങൾ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ
നിങ്ങളുടെ ആശങ്കകളോടൊപ്പം:
അവിടെയാണ് നഗരം കാണിക്കുന്നത്
നിങ്ങൾ നിൽക്കുന്ന സ്ഥലം മിനുസമാർന്നതാണ്
മനുഷ്യക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് മുഖങ്ങൾ:
രണ്ട് വിചിത്രമായ കണ്ണുകൾ, പെട്ടെന്നുള്ള നോട്ടം,
നെറ്റി, കൃഷ്ണമണി, കണ്പോളകൾ –
അത് എന്തായിരുന്നു? ഒരുപക്ഷേ നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലെ സന്തോഷം…
കഴിഞ്ഞു, പോയി, ഇനിയൊരിക്കലും.
നിങ്ങൾ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ പോകുക
ആയിരം തെരുവുകളിൽ;
നിങ്ങളുടെ നടത്തത്തിൽ നിങ്ങൾ കാണുന്നു
നിന്നെ മറന്നു.
ഒരു കണ്ണ് വിളിക്കുന്നു,
ആത്മാവ് മുഴങ്ങുന്നു;
നിങ്ങൾ അത് കണ്ടെത്തി,
നിമിഷങ്ങൾ മാത്രം…
രണ്ട് വിചിത്രമായ കണ്ണുകൾ, പെട്ടെന്നുള്ള നോട്ടം,
നെറ്റി, കൃഷ്ണമണി, കണ്പോളകൾ –
അത് എന്തായിരുന്നു? ആരും സമയം പിന്നോട്ടടിക്കുന്നില്ല…
പോയി, പോയി, ഇനിയൊരിക്കലും.
നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ വഴിയിലായിരിക്കണം
നഗരങ്ങളിലൂടെ അലഞ്ഞുനടക്കുക;
ഒരു പൾസ് ബീറ്റ് കാണുക
വിചിത്രമായ മറ്റുള്ളവ.
അത് ഒരു ശത്രുവായിരിക്കാം
അത് ഒരു സുഹൃത്താകാം,
അത് യുദ്ധത്തിൽ നിങ്ങളുടേതായിരിക്കാം
ഒരു സഖാവായിരിക്കുക.
അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നു
ഒപ്പം കടന്നുപോകുന്നു…
രണ്ട് വിചിത്രമായ കണ്ണുകൾ, പെട്ടെന്നുള്ള നോട്ടം,
നെറ്റി, കൃഷ്ണമണി, കണ്പോളകൾ –
അത് എന്തായിരുന്നു?
മഹത്തായ മനുഷ്യത്വത്തിൻ്റെ ഒരു ഭാഗം!
പോയി, പോയി, ഇനിയൊരിക്കലും.