രചന : സുദർശൻ കാർത്തികപ്പറമ്പിൽ✍
ദിനങ്ങളോരോന്നു കടന്നുപോകുമ്പോൾ
മനസ്സിൽ നൊമ്പരമിരച്ചുപൊന്തുന്നു!
ഇനിയുള്ളകാലം പരമദുസ്സഹം
കനവുകണ്ടു വാഴ്‌വഹോനയിച്ചിടാൻ!
പകലിരവില്ലാതുറഞ്ഞു തുള്ളുന്നു,
പകയൊടുങ്ങാതെ നരാധമരെങ്ങും!
സമത്വസുന്ദര പ്രതീക്ഷകളുമായ്
തമസ്സകറ്റുവാനൊരുമ്പിട്ടെത്തിയോർ,
ഭരിച്ചുനാടിനെ മുടിച്ചുകൊണ്ടിന്നീ-
യരുംകൊലകളെ തുണച്ചിടുന്നിതാ!
അരുമസ്വപ്നങ്ങൾ തകർത്തെറിഞ്ഞേവ-
മരാജകത്വങ്ങൾ നടത്തിടുന്നിതാ!
കൊടുംചതികാട്ടിയൊരു സമൂഹത്തെ-
യടിമകളാക്കി മെതിച്ചിടുന്നിതാ!
ഇടനെഞ്ചു പൊട്ടിക്കരയാനല്ലാതെ,
അടരാടീടുവാനിവിടാർക്കാവുന്നു?
അപഥസഞ്ചാരം നടത്തിജീവിതം
കരുപ്പിടിപ്പിക്കാൻ മുതിർന്നിടുന്നോരേ,
ചിതലരിച്ച ചെങ്കൊടികളുമേന്തി,
ചിതകൾ തീർക്കുവാനണഞ്ഞിടുന്നോരേ,
കപടവേഷങ്ങളനുവേലംകെട്ടി-
യപമാനിക്കുന്ന ഭരണവർഗ്ഗമേ,
ഇതിനൊക്കെക്കാലം മറുപടി നൽകു,-
മതിവിദൂരമ,ല്ലടുത്തുനാളുകൾ!
എവിടെനിങ്ങടെ ചുവന്നറഷ്യയും,
എവിടെനിങ്ങടെ ചുവന്നചൈനയും?
എവിടെനിങ്ങടെ സ്ഥിതിസമത്വത്തിൻ
നവനവാശയ പ്രകമ്പനങ്ങളും?
മനുഷ്യത്വം വെടിഞ്ഞവനിയാകവേ,
വിനാശമേകുവാൻ തുനിഞ്ഞിറങ്ങിയോർ,
അറിയുന്നീലൊട്ടു പ്രകൃതിതൻശക്തി!
അറിയാനാകുമോ പിശാചുക്കൾക്കല്ലേൽ.
