രചന : ഷാദിയ ഷാദി✍
ഹൃദയത്തിനും
കഴുത്തിലെ വയലറ്റ് ഞരമ്പിനും
ഇടക്ക്
ഒരു കനത്ത പേമാരി
പെയ്യാൻ വെമ്പി നിൽക്കുന്നുണ്ട്.
വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്,
കൺകോണിലിത്തിരി കനത്ത കണ്ണീർ തുള്ളിയായി പുറപ്പെടാന്‍
കാത്തു നിന്നിരുന്ന അതേ പേമാരി!
ഇതിത്ര കാലം കഴിഞ്ഞും
എന്റെ തന്നെ
ആത്മാവിൽ കുടിവെച്ച്
കിടക്കുകയായിരുന്നെന്നത്!!
എത്ര പെട്ടെന്നാണ്,
നമ്മള്‍ എല്ലാം മറക്കുന്നത്!
ഒരേ കണ്ണീരുപ്പ് രുചിയാലെ
വീണ്ടുമോർമ്മിപ്പിക്കുന്നത്!
വീണ്ടും മറക്കുകയും
കരയുമ്പോഴെല്ലാം ഓർക്കുകയും ചെയ്യുന്നത്!!
ശരിയാണ്,
കണ്ണീരിനെല്ലാം ഒരേ നോവിന്റെ ചൂടാണ്,
ഒരേ വേവിന്റെ ഉപ്പും!!
