എന്റെ നോവുള്ളിൽ ചുംബിക്കുന്നത് നിനക്കാനന്ദമെങ്കിൽ
കല്ലെറിഞ്ഞ് മുറിപ്പെടുത്തുക
എന്റെ ഭ്രാന്തിന് ചങ്ങലയാവുക
പൊട്ടിയൊലിക്കുന്ന വ്രണങ്ങളിൽ
ചുംബിക്കുന്ന
കണ്ണികളാവുക
ഇനിയുമെങ്ങനെയാണ്
എന്റെ പ്രണയത്തെ
നിന്നിൽ
ഞാനടയാളപ്പെടുത്തേണ്ടത്…
പലപ്പോഴും നിന്റെ മൗനം ചാവേറുകളാണ്
എത്ര നിശബ്ദമായാണ്
എന്നിൽ പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നത്
രണ്ട് ദിശകളിലേകൊഴുക്കുന്ന
പുഴകളാളെന്നറിഞ്ഞിട്ടും
ഏതോ ഒരു കടലിന്റ
സംഗമസ്ഥാനം തേടുന്നു
ഇനിയുമെന്റെ
പ്രണയത്തെ നീ കല്ലെറിയരുത്
ശ്വാസം മുട്ടിക്കരുത്
പുറം കാലുകൊണ്ട് ചവിട്ടരുത്
നിന്നിൽ നിന്നും അവനിറങ്ങി നടക്കുന്നത്
ആ കാണുന്ന
തെമ്മാടിക്കുഴിയിലേക്കാണ്
ജീവനോടെ നീ തന്നെ
മണ്ണിട്ടേക്കണം
ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വരാത്ത വിതം.
യഹിയാ മുഹമ്മദ്