നീ വിരൽത്തുമ്പുകൊണ്ടെന്റെ
കവിളിണ തുടച്ചിട്ടും
ഞാൻ കരയുന്നുണ്ടെങ്കിൽ…
നിന്റെ നെഞ്ചിൻചൂടിലേക്കെന്നെ
ചേർത്തുനിർത്തിയിട്ടും
എന്റെ കിതപ്പടങ്ങുന്നില്ലെങ്കിൽ….
നിന്റെ ചുംബനങ്ങളേറ്റിട്ടും
എന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പൊടുങ്ങുന്നില്ലെങ്കിൽ…….
നിന്റെ സ്നേഹം ചോദ്യംചെയ്യപ്പെടുകയാണ്.!
പറിച്ചുനടലിന്റെ വേദനകളെക്കുറിച്ചും
പടിയിറങ്ങുന്നവരുടെ പിടയലുകളെക്കുറിച്ചും
നിറമറ്റവരുടെ കനവുകളെക്കുറിച്ചും
നിനക്കെന്തറിയാം.?
നിനക്ക് സ്നേഹിക്കാനറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ
ഞാനിങ്ങിനെ കിതക്കില്ലായിരുന്നു,
പ്രണയിക്കാനറിയുമായിരുന്നെങ്കിൽ
ഞാനിങ്ങിനെ തളരില്ലായിരുന്നു,
കണ്ണീരൊപ്പാനറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ
ഞാനിങ്ങിനെ കരയില്ലായിരുന്നു……
‘അതിരുകളുടെ ബന്ധനം’ പൊട്ടിക്കാൻ
നിനക്കെപ്പോഴും ആവേശമായിരുന്നു.
വേരറുക്കപ്പെടുന്നവരുടെ വേദനയും
വിലപിക്കുന്നവരുടെ വേവും മാത്രമാണ്
നീയെന്നും അറിയാതിരുന്നത്.
എന്റെ കിനാവുകളെ,
പ്രതീക്ഷകളെ,
സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളെ,
എന്റെ നേർക്കാഴ്ചകളെയെല്ലാം
നിന്റെ ‘വേലിക്കെട്ടിനകത്തേക്ക്
പറിച്ചുനട്ടു’കൊണ്ട്
നിനക്കെങ്ങിനെയാണ്
മികവിന്റെ രൂപമാകാൻ കഴിയുക.?
‘സ്വർണംപൂശിയ
ബന്ധനങ്ങളുടെ ഇരുമ്പഴി’കളിൽ
ഒരു ബന്ധങ്ങളും
ഇന്നേവരെ സംതൃപ്തിയുണ്ടിട്ടില്ല.
നീയെന്നെ സ്വതന്ത്രമാക്കുക,
വേരുമുരടിച്ച സ്വപ്നങ്ങളിൽ നിറംപുരളാൻ,
‘മണ്ണറിയിക്കാത്ത നിന്റെയീ
ഇരുമ്പുപാത്ര’ത്തിന്റെ അതിരുകളിൽനിന്ന്
ഉണ്മവിളയുന്ന എന്റെ മണ്ണതിരിലേക്കെന്നെ
സ്വതന്ത്രമാക്കുക.
നോക്കൂ…
നീ നിന്റെ ഇഷ്ടങ്ങൾക്കായി
എന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളെ ബലിക്കെടുക്കുമ്പോഴല്ല,
എന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളെ നിന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളായിക്കണ്ട്
എന്നെ ചേർത്തുനിർത്തുമ്പോഴാണ്
നീയെനിക്കൊരു ശക്തിയാകുന്നതും
ഞാൻ തൃപ്തിയുണ്ണുന്നതും.
(പള്ളിയിൽ മണികണ്ഠൻ)