രചന : സുധീഷ് കുമാർ മമ്പറമ്പിൽ
രാവേറെയായ് കാത്തിരിപ്പുണ്ടവൾ
കുത്തിമറച്ച കൂരയിലൊരു മൂലയിൽ വെള്ളം കുടിച്ചു പശികറ്റി
തറയിലമർന്നു തളർന്നുറങ്ങുന്നു കുഞ്ഞുമക്കൾ ..
ഇരുളിലകലെയായ് മുഴങ്ങിയ അപായമണി
കേട്ടവൾ നടുങ്ങിത്തരിച്ചിരുന്നൊരു –
തേങ്ങൽ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി…
തൻപാതിയുമവിടെയെന്നോർത്തവൾ തളർന്നുപോയി
തളർന്നുറങ്ങുന്നതൻ
പിഞ്ചോമനകളെ
നോക്കിയവളുടെ
നെഞ്ചകത്തിൻ നീറ്റലൊരു നെടുവീർപ്പിലൊതുക്കീ….
കണ്ണുനീരില്ലിനി കരയുവാൻ
വിശപ്പിൻ വിളിയുയരു-ന്നൊരാർത്തനാദമായ്
തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങുന്നു
നാളെയവളുമവനെപ്പോലെ
ഖനി തൊഴിലാളിയായിടും
ഖനിയിലൂടൂഴ്ന്നിറങ്ങി
ഖരശേഖരം തേടണം
രാവേറുവോളം…
വിശപ്പിനോളമില്ലല്ലോ
തനുവും മനവും പിളരും…
വേദനകൾ
വിഷവാതകം ശ്വസിച്ചു
നിലച്ചുപോയ് തുടിപ്പുകൾ ….
പ്രായഭേദമന്യേ അർബുദമെന്ന മഹാരോഗത്തിലമർന്നു തീരും ജീവനുകൾ…
അനാഥരാക്കപ്പെടുന്നു പിഞ്ചു ബാല്യങ്ങൾ
പിഞ്ചുകുഞ്ഞുങ്ങൾ…
അനാഥ ബാല്യങ്ങളു-മറുതിയില്ലാ
ചൂഷണത്തിനിര തന്നെ വലിച്ചിഴക്കപ്പെടുന്നു ഖനികളിൽ…
അവരുടെ മിഴിയിലൂറു-
മശ്രുകണങ്ങൾ മഴയിലലിഞ്ഞ – പോലെയാരും കാൺമതില്ല…
ഖനി തകർന്നായിരങ്ങൾ മണ്ണോടു ചേർന്നലിഞ്ഞാലുമതൊരു
പ്രകൃതി തൻ പ്രതിഭാസം മാത്രമത്രേ …
ജീവൻ നഷ്ടപ്പെട്ടവർക്കില്ല
സ്വന്തം പേരുപോലും
അവരുടെ കുഞ്ഞുങ്ങൾതൻ രോദനങ്ങൾ ബധിര കർണ്ണങ്ങളിലയടിച്ചമർന്നു.
പശിയകറ്റാൻ രാപകലുകൾ
ഖനിയിൽ ഹോമിക്കും ജീവിതങ്ങൾ
അവരെ ഓർക്കുവാനില്ല
ഭരണസംവിധാനങ്ങൾ
ചൂഷണങ്ങളാൽ പുറം ലോകം വിലക്കപ്പെട്ടവരുടെ
നിലവിളി ഖനികളിൽ മാത്രം പ്രതിധ്വനിച്ചസ്തമിച്ചു
മിനുമിനുങ്ങു-മാടയാഭരണങ്ങൾ,
വജ്രങ്ങൾ, നവരത്നങ്ങൾ പോലുമായിരങ്ങൾ
തൻ ജീവത്യാഗത്തിൻ രക്തപങ്കിലം …
ഈ ജീവത്യാഗങ്ങൾ-
ക്കിനിയുമെന്നാണറുതി
ഈ ജീവത്യാഗങ്ങൾ-ക്കിനിയുമെന്നാണറുതി…
