രചന : സുദർശൻ കാർത്തികപ്പറമ്പിൽ*
ഇരുതലമൂരികളുണ്ടു,മനുഷ്യ-
പ്പരിഷകളായീമന്നിൽ
ഇരവും,പകലുമൊരേപോലിന്നവ-
രിരതേടുന്നു സമർത്ഥം!
മനസ്സിനുള്ളിൽ മാലിന്യത്തിൻ,
കൂനകളാണെന്നാലും
ശിരസ്സുകുമ്പിട്ടതിവിനയത്തോ-
ടരികത്തായവർനിൽപ്പൂ!
സമാദരസ്നേഹാർദ്രവിഭാവന
പുലർത്തിടാനനുവേലം,
കലയും കവിതയുമായെന്നാലും
അടിപതറാതെ ഗമിപ്പൂ.
മദാന്ധകാരമകറ്റാനാമോ,
മനുഷ്യജീവിക്കെങ്ങാൻ?
മതിമധുരോജ്വല ചിന്തയ്ക്കുണ്ടോ,
ഗതി,യിദ്ധരയിലൊരൽപ്പം!
ജീവിതമൊരുപാഴ് കനവാണെന്നോർ-
ത്താവിലമുള്ളിലൊതുക്കി,
അരിയവിഭാതപ്പൊൻകതിരൊളിപോ-
ലാരുയിരാർന്നെങ്ങെങ്ങും,
പുതുമണമൂറുംപൂവുകൾതോറും –
പാറിനടപ്പൂനീളെ
അനശ്വരസത്യത്തിൻ തായ്‌വഴി,
തേടിനടപ്പൂനീളെ
അണിയിക്കില്ലൊരു പുഷ്പകിരീടവു-
മാരും തൻ്റെ ശിരസ്സിൽ
അണിയിപ്പതു മുൾക്കിരീടമാകാ-
മതുകൈക്കൊൾവൂ,സദയം
കരളിലൊരൽപ്പം കാരുണ്യാമൃത-
ധാര നുരയ്ക്കാത്തോരിൽ,
ചിരമുരുതാപപ്പാഴിരുളല്ലാ-
തേതൊന്നുണ്ടുലഭിക്കാൻ?
കരുതരുതാരോടും പക,നീരസ-
മൊരുതരിപോലും മനസ്സിൽ
കരയാനായിക്കണ്ണുകൾ മുതിരുകി-
ലരുതരുതെന്നുവിലക്കൂ
നിറഞ്ഞപുഞ്ചിരിയോടീലോക-
ത്താടിപ്പാടിനടക്കൂ
കഴിഞ്ഞകാലച്ചെയ്തികൾ സർവം
മറന്നുനാളുകൾ നീക്കൂ.
ഒന്നറിയുന്നേൻ വാഴ് വിൻ മാന്ത്രിക-
തന്തിയിൽ വിരൽതൊട്ടേവം
കാലത്തിൻ കടലാഴങ്ങളിലേ-
ക്കാളുകയല്ലീനമ്മൾ!