കാണും തോറും നീ യാഥാര്‍ത്യത്തിന്റെ,
മൂടുപടമണിയാന്‍ തുടങ്ങുകയാണോ?
പ്രിയ സ്വപ്നമേ…
എന്റെ നാളെയുടെ മുകുളങ്ങള്‍,
നിന്റെ ഹൃദയത്തിലാണ് വിരിഞ്ഞതെന്ന്
നീ പാടിയപ്പോള്‍;
ആദ്യമായ് നിന്റെ ഹൃദയത്തെ പുല്‍കാന്‍ ഞാന്‍ കൊതിച്ചു.
എന്റെ ഇന്നിന്റെ കണ്ണീര്‍,
നിന്റെ നയനങ്ങളാണ് ഉതിര്‍ക്കുന്നതെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍
ആദ്യമായ് അതിലലിയാന്‍ഞാന്‍ കൊതിച്ചു.
എന്റെ ഇന്നലെയുടെ മഴവില്ലുകള്‍,
ആ അശ്രുകണങ്ങളുടെ പ്രതിഫലനമായിരുന്നു എന്നറിയുമ്പോള്‍,
അതിനെ മണ്ണിലുപേക്ഷിക്കാനും എനിക്ക് വയ്യ.
സ്വപ്നമേ….
നീ തന്നെ എല്ലാം…
യാഥാര്‍ത്യങ്ങളുടെ വസന്തം ദൂരെ കാണാമറയത്ത് എവിടെയോ-
മടിച്ചു നില്‍ക്കെ;
നിന്റെ ഈ തെന്നലില്‍ ഞാന്‍ കുളിരനിഞോറ്റെ;
നിന്റെ ഈ നിലാവില്‍ ഞാനെന്റെ വഴി തിരഞ്ഞോട്ടെ.
