രചന : സതീഷ് കുമാർ ✍
തങ്കമണീ..
നേരം കരിപ്പായിരിക്കുന്നു,
തിരക്കുകൾ തീർന്നുവെങ്കിൽ,
മനസ്‌ സ്വസ്ഥവും ശാന്തവുമാണെങ്കിൽ
ഒരൽപസമയം നീയൊന്ന് എന്റെ അടുത്തിരിക്കുമോ?
എനിക്ക്‌ നിന്നോട്‌ ഇത്തിരി സംസാരിക്കാനുണ്ട്
പരിഭ്രമിക്കുകയൊന്നും വേണ്ട ,വാർദ്ധക്യത്തെക്കുറിച്ച്‌ തന്നെയാണ്‌ ഞാൻ സംസാരിക്കുവാൻ പോകുന്നത്‌
ഉച്ചമറിഞ്ഞ നമ്മുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച്‌
പ്രിയപ്പെട്ടവളേ ..
‘ഏജ്‌ ഈസ്‌ ജസ്റ്റ്‌ എ നമ്പർ’ എന്നതൊക്കെ മധുരം പുരട്ടിയ ഒരു നുണയാണ്‌,
വാർദ്ധക്യത്തെ പേടിയുള്ള ഏതൊക്കെയോ ആളുകൾ
ആവർത്തിച്ചവർത്തിച്ച്‌ സത്യമാണെന്ന് അവനവനെ തന്നെ ബോധിപ്പിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു നുണ.
നിനക്കറിയാമോ തങ്കമണീ..
വാർദ്ധക്യം എന്നത്‌ ആദ്യം ബാധിക്കുന്നത്‌ മുടിയിഴകളേയോ ചർമ്മത്തേയോ അല്ല
അത്‌ ആദ്യം ബാധിക്കുക നമ്മുടെ കണ്ണുകളേയാണ്‌ .
ജരാനരകൾ പോലെയോ ,അനവധി മറ്റ്‌ വയ്യായ്കകൾ പോലെയോ വാർദ്ധക്യം എന്നാൽ ചില പുതിയ വന്നുചേരലുകൾ മാത്രമല്ല
യഥാർത്ഥത്തിൽ അത്‌ നമ്മിൽ നിന്നുള്ള ചില ഒഴിഞ്ഞുപോകലുകൾ കൂടിയാണ്‌..
ഞാൻ പറഞ്ഞല്ലോ അത്‌ കണ്ണുകളെയാണ്‌ ആദ്യം സ്പർശിക്കുക
കാഴ്ച എന്ന അതിന്റെ പ്രഥമ ദൗത്യത്തെയല്ല,
അതിന്റെ കുസൃതിത്തിളക്കത്തെയാണ്‌ അത്‌ ആദ്യം കെടുത്തിക്കളയുക,
ആയിരം കഥകൾ കൈമാറിയിരുന്ന അതിന്റെ ചടുല ചലനങ്ങളെ..
പകരമായി അവിടെ ഒരു നരച്ച മഞ്ഞ നിറം വന്നുനിറയും
എല്ലാകാഴ്ചകളുടേയും ചന്തം കെടുത്തിക്കളയുന്ന ഒരു വിഷാദ മഞ്ഞ..
മടുപ്പ്‌ എന്ന് എളുപ്പത്തിൽ തർജ്ജമ ചെയ്യാവുന്ന ഒന്ന്
അത്ഭുതങ്ങളൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാനില്ലാത്തവിധം നമ്മുടെ ജീവിതം വിരസമാകുമ്പോൾ നമുക്കതിനെ വാർദ്ധക്യം എന്ന് വിളിക്കാമെന്ന് തോന്നുന്നു
ജയിക്കാൻ അഞ്ചോവറിൽ അഞ്ച്‌ റണ്ണ്‌ പോലും വേണ്ടാത്ത ഒരു ഏകദിന മത്സരം കാണുമ്പോലെയാണത്‌.
ഒരാളെയും ത്രസിപ്പിക്കുവാനോ ഹരം കൊള്ളിക്കുവാനോ ഉള്ള യാതൊരു വിധ സാധ്യതയുമില്ലാത്ത ഒരു ജീവിതം.
ഒരു മേഘവും രൂപം മാറാത്ത നരച്ച ആകാശം.
അപ്രതീക്ഷിതങ്ങളോ ആകസ്മികതകളോ ഇല്ലാത്ത അരസികൻ ക്ലൈമാക്സുള്ള ഒരു തിരനാടകം.
അതുകൊണ്ട്‌ പ്രിയപ്പെട്ടവളേ..
നാം വാർദ്ധക്യത്തെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യേണ്ടത്‌ സൗന്ദര്യ വാർദ്ധക വസ്തുക്കൾ കൊണ്ടല്ല
കോസ്മറ്റിക്‌ സർജ്ജറികൾക്കോ കായകൽപങ്ങൾക്കോ അവിടെ ഒന്നും ചെയ്യാനില്ല.
ജീവിതത്തിൽ എമ്പാടും ആനന്ദത്തിന്റെ വർണ്ണങ്ങൾ വാരിനിറക്കുക എന്നതാണ്‌ ആയതിനുള്ള ഏകപ്രതിവിധി.
നാം സോപ്പ്‌ കുമിളകളിൽ നിന്നു പഠിക്കുക..
പൊടുന്നനേ പൊട്ടി ഇല്ലാതാവുന്നതിന്‌ തൊട്ടു മുൻപുവരേയും മഴവിൽ വർണ്ണങ്ങളുടെ കുടമാറ്റമാണവിടെ..
പൊട്ടാനുള്ളതല്ലേ ..എന്ന വ്യഥയിൽ നിറങ്ങളെ നിരാകരിച്ച്‌ അവ നരച്ചു നിൽക്കുന്നില്ല.
മറിച്ച്‌ , നിറങ്ങളുടെ മധുരമഴകൊണ്ട്‌ അവ കുഞ്ഞുങ്ങളെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കുകയാണ്‌ ചെയ്യുക.
മരണം കൊണ്ട്‌ മാത്രമേ വാർദ്ധക്യത്തെ ഇല്ലായ്മചെയ്യാൻ കഴിയൂ എന്ന അറിവുള്ളപ്പോൾ, തങ്കമണീ ,നാമെന്തിന്‌ അതിനായി വെറുതേ പാഴ്ശ്രമങ്ങൾ നടത്തണം?
നിങ്ങളുടെ സമ്മതമില്ലാതെ നിങ്ങളിൽ വിഷാദം നിറക്കാൻ ആർക്കും സാധ്യമല്ല എന്നതുപോലെ തന്നെയാണ്‌ ഉത്സാഹത്തിന്റെ കാര്യവും
നിങ്ങൾ അത്‌ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല എങ്കിൽ
മുഴുവൻ ലോകവും നിങ്ങൾക്കായി ഗൂഢാലോചന ചെയ്തിട്ട്‌ എന്തു നേടാനാണ്‌?
അതുകൊണ്ട്‌ പ്രിയപ്പെട്ടവളേ , മനുഷ്യരുടെ
മുൻധാരണകളെ തെറ്റിച്ചു കളയുന്ന എന്തെങ്കിലുമൊന്ന് നിന്നിൽ കരുതിവെക്കുക..
വെടിക്കെട്ട്‌ ഒടുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിട്ടും പൊടുന്നനേ പൊട്ടുന്ന ആ ഒറ്റപ്പടക്കമായി നിന്റെ ജീവിതത്തെ ഒരുക്കി നിർത്തുക
ഭയന്നും ,കേണും ,ദയനീയനായും അപേക്ഷിച്ചാലും വിട്ടുപോകാത്ത ഒരുവനാണ്‌ മരണമെന്ന് അറിയാമെങ്കിൽ
‘വരണം ഭായി ,നമുക്കോരോ ഫുൽജാർ സോഡകുടിച്ചാലോ ..’
എന്ന് അവന്റെ തോളിൽ കൈയ്യിട്ട്‌ തമാശയാക്കുന്നതിനോളം ചെറുപ്പം വേറെ എന്തുണ്ട്‌?
മരണം നമ്മെ കൊണ്ടുപോകുന്നത്‌ മറ്റൊരിടത്തേക്കാണ്‌..
‘മരിച്ചവർ ‘ എന്ന ഒരു പുതിയ കാറ്റഗറിയിലേക്ക്‌ അത്‌ നമ്മെ പ്രമോട്ട്‌ ചെയ്യുകയാണ്‌..
ഒന്ന് ഓർത്തുനോക്കൂ,
എത്രവലുതാണ്‌ നമ്മുടെ പുതിയ സംഘം!
ഭൂമിയിൽ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ എത്ര ഇരട്ടി വരുമത്‌?
തങ്കമണീ..
വൃദ്ധനാവുക എന്നാൽ ആർക്കും വേണ്ടാതാവുക എന്നതാണ്‌
അത്‌ എത്ര ചെറുപ്പത്തിലും സംഭവിക്കാവുന്ന ഒന്നാകുന്നു
ആരും നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കാനില്ലാത്ത അവസ്ഥ,
ആരും നിങ്ങളുടെ സങ്കടങ്ങളെ കാണുവാനില്ലാത്ത ഒരവസ്ഥ..
നിങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ ഒരു കണ്ണിലും തിളക്കം കൊണ്ടുവരാത്ത ഒരവസ്ഥ…
ജീവനുണ്ട്‌ എന്നതുകൊണ്ടുമാത്രം നിങ്ങൾ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന,
നിങ്ങളുടെ മറ്റ്‌ എല്ലാ അടയാളങ്ങളും മായ്ക്കപ്പെട്ട ഒരു ലോകത്തിൽ തനിച്ചു നിൽക്കേണ്ടിവരുന്ന ഒരു ദയനീയത.
അമ്മയില്ലാത്ത കുട്ടികൾക്ക്‌ പനിപിടിക്കും പോലെയാണത്‌.
അവരുടെ കുഞ്ഞു ഞരക്കങ്ങൾ ഒരുചെവിയിലുമെത്താതെ ഒടുങ്ങിപ്പോകുന്ന അതി സങ്കടകരമായ ഒരു നിലയാണത്‌
അവഗണിക്കുന്നവരോട്‌ കലഹിച്ചുകൊണ്ട്‌ അതിനെ മറികടക്കാമെന്ന് വിചാരിച്ചേക്കരുത്‌..
ലോകത്തിന്റെ നന്ദിയില്ലായ്മയെക്കുറിച്ച്‌ പരിതപിച്ച്‌ നടക്കുകയുമരുത്‌..
‘എന്റെ വിധി ‘ എന്ന ആ നനവുള്ള ഇരുട്ടു മാളത്തിൽ പോയി സ്വയം ഒളിച്ചുകളയുകയുമരുത്‌
നിന്നെ ഇപ്പോഴും ആവശ്യമുള്ളതും നിന്നേക്കാൾ അവശതയുമുള്ളതുമായ ഒന്നിനെ. കണ്ടു പിടിക്കുക എന്നതാണ്‌ ബദൽ മാർഗ്ഗം
ജീവനുള്ള ഒന്നിനെ..
സ്നേഹത്തെ ഒരു നോക്കിലൂടെയെങ്കിലും പ്രകടിപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒന്നിനെ
അത്‌ മനുഷ്യരായിരിക്കണം എന്ന് നിർബന്ധമൊന്നുമില്ല.
നിനക്കോർമ്മയുണ്ടോ.. പാഞ്ചിമിലെ തണൽമരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ ഊന്നുവടിയും കുത്തി നിത്യവും പതുക്കെ നടന്നു വന്നിരുന്ന ,നരച്ച പുരികങ്ങളും കൈരോമങ്ങളുമുള്ള അവശനായ ആ വൃദ്ധനെ?
തന്റെ സഞ്ചിയിൽ അയാൾ കരുതിയിട്ടുള്ള ഭക്ഷണത്തിനായി അക്ഷമയോടെ അയാളെ കാത്തിരിക്കാറുള്ള തെരുവു നായ്ക്കളെ…
എത്ര വർഷങ്ങൾക്ക്‌ മുൻപാണത്‌..?
അയാളിപ്പോൾ ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടാവാൻ വഴിയില്ല
പക്ഷേ ,തീർച്ചയായും വാർദ്ധക്യത്തിന്റെ ദംശനമേൽക്കാതെ മരിച്ചുപോയ വയസന്മാരിൽ ഒരാളാണയാൾ
അതേ തങ്കമണീ …
നമ്മെ വേണ്ടാത്തവരെ ഉപേക്ഷിക്കുക എന്നത്‌ വളരെ പ്രധാനമാണ്‌..
നമ്മളെ നിശ്ചയമായും വേണ്ടവരെ കണ്ടെത്തുക എന്നതുപോലെ തന്നെ.
‘ഏജ്‌ മിറാക്കിൾ ‘എന്നത്‌ നീ നിത്യവും തൊട്ടു തേമ്പുന്ന ആ ക്രീമിന്റെ പേരുമാത്രമല്ല എന്ന് ദയവായി മനസിലാക്കുക
ശരീരത്തിന്റെ ആഘോഷങ്ങൾ അവസാനിച്ചവനുമാത്രം ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന ചില കാര്യങ്ങളുണ്ടതിൽ
ഭ്രമങ്ങൾ ഒടുങ്ങിയവന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങൾ, ഏജ്‌ മിറാക്കിളുകൾ
തങ്കമണീ ,
നീ ഖസാക്കിന്റെ ഇതിഹാസം വായിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ അല്ലേ.?
എന്നേക്കാൾ രണ്ടു വയസ്‌ ഇളപ്പമുണ്ട്‌ ആ പുസ്തകത്തിന്‌
എന്റെ ഇരുപതാം വയസിലാണ്‌ ഞാനത്‌ ആദ്യമായി വായിക്കുന്നത്‌
രാത്രിയിൽ അറബിക്കുളത്തിൽ കുളിച്ച്‌ , രാജാവിന്റെ പള്ളിയിലേക്ക്‌ കയറിപ്പോകുന്ന മൈമുനയെ ഞാനന്ന് മനസിൽ കോറിയിട്ടിട്ടുണ്ട്‌,
ഒരു പെണ്ണിനേയും ചുംബിക്കുന്നതിന്‌ മുൻപാണ്‌ രവിയുടേയും നൈജാമലിയുടയും ചുണ്ടുകൾക്ക്‌ കീഴ്പ്പെടുന്ന മൈമുനയുടെ പാതി തുറന്ന ചുണ്ടുകളുടെ ചൂടുള്ള നനവ്‌ ഞാൻ മനസിലറിഞ്ഞത്‌.
കൗമാരത്തിന്റെ അവസാന പടിക്കെട്ടുകളിൽ ചവിട്ടിനിൽക്കുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്റെ രതിവിചാരങ്ങളിൽ മൈമുന നിറഞ്ഞുനിന്നത്‌ സ്വാഭവികമാവാം.
പക്ഷേ നിനക്കറിയാമോ തങ്കമണി..
വാർദ്ധക്യത്തെക്കുറിച്ച്‌ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചതും ആ ഒരു പുസ്തകമാണ്‌…
ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെടുന്നു..
ചെറുപ്പം തുളുമ്പി നിൽക്കുന്ന ഒരു ഇരുപതുകാരന്റെ മനസിലേക്ക്‌ ആ വാർദ്ധക്യവിചാരം അമ്മട്ടിൽ കയറിനിന്നതിന്റെ കാരണമെന്താവും?
ഇന്നിപ്പോൾ വാർദ്ധക്യത്തിന്റെ ആദ്യപടികളിൽ കാലൂന്നി നിൽക്കുമ്പോഴും അതിനേക്കാൾ ആഴത്തിൽ ഒരു വാർദ്ധക്യ വിശേഷവും എന്റെ മനസിനെ സ്പർശിച്ചിട്ടുമില്ല..
അള്ളാപ്പിച്ച മൊല്ലാക്കയുടെ ആ കഥയോർക്കൂ..
റബ്ബുൽ ആലമീനായ തമ്പുരാന്റേയും ,മുത്തുനബിയുടേയും ബദരീങ്ങളുടേയും തമ്പുരാനായ സെയ്യിദ്‌ മിയാൻ ഷേക്കും തങ്ങന്മാരും കൂടി ആയിരത്തൊന്ന് കുതിരകളുമായി ഖസാക്കിലേക്ക്‌ പടനയിക്കുകയാണ്‌..
സയ്യിദ്‌ മിയാൻ ഷേക്കിന്റേതൊഴികെ മറ്റ്‌ ആയിരം കുതിരകളും കേടറ്റ കരുത്തൻ വെള്ളക്കുതിരകളാണ്‌
ഷെയ്ക്ക്‌ മാത്രം ഒരു വയസൻ പാണ്ടൻ കുതിരപ്പുറത്ത്‌ യാത്രചെയ്യുന്നു..
അതെന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് അത്ഭുതപ്പെടുന്ന കുട്ടികളോട്‌ മൊല്ലാക്ക പറയുന്നു..
അന്ത കുതിരൈക്ക്‌ ആരു തുണൈ..?
അന്ത കുതിരക്ക്‌ പടച്ചവൻ തുണൈ..!
നോക്കൂ ,നീ അവശനും വൃദ്ധനുമാകുമ്പോൾ പടച്ചവൻ നിന്നെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നില്ല..
നിന്റെ മരണംവരേയും അഭിമാനമുള്ള കുതിരയായി ജീവിക്കുവാൻ പടച്ചവൻ നിന്നെ തുണയ്ക്കുന്നു
ആ കുതിര മരിക്കാൻ നേരം
‘ഇന്ത കെരട്ട്ക്കുതിര ശാകറവരേക്കും.. ‘‘അങ്കെ നിക്ക്‌ ‘
എന്ന് എന്ന് പടച്ചവൻ പടയോട്‌ കൽപ്പിക്കുന്നു
ഒരഗതിയുടെ അന്ത്യശുശ്രൂഷക്കായി ലോകം നിശ്ചലമാകുന്നു.
ഉടയവന്റെ കരുത്തു തുളുമ്പുന്ന സേനാവ്യൂഹമത്രയും ആ മരണം കഴിയുംവരേയും അവിടെ നിൽക്കുന്നു..
അതിനേക്കാൾ മനോഹരമായ ഒരു വാർദ്ധക്യമുണ്ടോ?
അതിനേക്കാൾ സാർത്ഥകമായ ഒരു മരണമുണ്ടോ?
മരിക്കും വരേക്കും നീ ഒരു കുതിരയാണ്‌ എന്ന് ആ കുതിരയോട്‌ പടച്ചവൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു
വൃദ്ധനായ ഒരു കുതിര മരിക്കാൻ നേരം , കുതിക്കുന്ന കുതിരക്കരുത്തുകളോട്‌ മുഴുവൻ അനങ്ങാതെ അടങ്ങി നിൽക്കുവാൻ പടച്ചവൻ കൽപ്പിക്കുന്നു..
തങ്കമണീ…
നാം മരിക്കുവാൻ നേരം ഈ ലോകം ഒരു നിമിഷം നിൽക്കുമോ?
മുഴുവൻ ലോകവും വേണ്ട ,നാം, നമുക്ക്‌ ചുറ്റും പണിതുണ്ടാക്കിയ ഒരു ചെറിയ ലോകമുണ്ടല്ലോ അത്‌ നിൽക്കുമോ ഒരു നിമിഷത്തേക്ക്‌..?
നമ്മളാകുന്ന ‘കെരട്ട്‌ കുതിരകൾ ശാകറവരേയ്ക്കും ‘ അവർ കുറച്ച്‌ നേരം അടങ്ങി നിൽക്കുമോ ?
സാധ്യതയില്ല അല്ലേ?
ശവങ്ങൾക്കാണ്‌ ധൃതിയില്ലാത്തത്‌ എന്ന് ആർക്കാണറിഞ്ഞുകൂടാത്തത്‌?
പടയുടെ പിടിച്ചടക്കലുകൾ ഒഴിഞ്ഞ്‌ ധാരാളമായി അവർക്ക്‌ സമയമുണ്ടാവും വരേയും ശവങ്ങൾക്ക്‌ കാത്തു കിടന്നാലെന്താണ്‌?
ശവക്കല്ലറകളുടെ ഇരുട്ടിനേക്കാൾ എനിക്ക്‌ മോർച്ചറികളിലെ തണുപ്പിനെ പേടിയാണ്‌ തങ്കമണീ
തങ്കമണീ ..
നീയെന്നോട്‌ ഒന്നുകൂടി ചേർന്നിരിക്കൂ
എന്റെയീ കൈവിരലുകൾ കൈയ്യിലെടുക്കൂ
പ്രണയകാലത്ത്‌ നാം നടത്തിയ ആ പാലക്കാടൻ ബസ്‌ യാത്രകളെ ഒന്ന് ഓർമ്മിച്ചെടുക്കൂ..
യാത്രികർ സകലരുമുറങ്ങുന്ന ആ ഉച്ചയുടെ സ്വകാര്യതയിൽ അതിധൃതിയിൽ നിന്റെ പിൻ കഴുത്തിൽ ഞാൻ നൽകിയ ആ വിറക്കുന്ന ചുംബനത്തെ ഓർത്തെടുക്കൂ..
കിതക്കുന്നിണ്ടെങ്കിലും കാൽമുട്ടുകൾ ഇടറുന്നുണ്ടെങ്കിലും നമുക്ക്‌ മുന്നോട്ട്‌ തന്നെ പോണം തങ്കമണീ
ലോകം കാത്തു നിന്നാലും ഇല്ലെങ്കിലുമെന്ത്‌ .. നമുക്ക്‌ കുതിരകളായി തന്നെ മരിക്കണംതങ്കമണീ..
‘നിങ്ങൾ ജീവിച്ചു ,മരിച്ചു ,ചെയ്ത അത്ഭുതമെന്ത്‌ ?’
എന്ന് ചോദിക്കുന്ന നരകവാതിലിലെ ആ കാവൽക്കാരന്റെ മുന്നിൽ നമ്മുടെ കുസൃതികളുടെ മാറാപ്പുകൾ കെട്ടഴിച്ചിട്ട്‌ നമുക്ക്‌ പൊട്ടിച്ചിരിക്കണം തങ്കമണീ..
നോക്കുവിൻ ,നോക്കുവിൻ …
ഈ ലോകത്ത്‌ മറ്റാർക്കുമറിയാത്ത ഞങ്ങളുടെ രഹസ്യങ്ങൾ …
എന്ന് നമുക്ക്‌ ആർത്താർത്ത്‌ ചിരിക്കുക തന്നെ ചെയ്യണം തങ്കമണീ..
എന്നിട്ട്‌ അതിവേഗം കറങ്ങുന്ന ഈ ഭൂമിയുടെ പള്ളക്ക്‌ ഒരു ചവിട്ടുകൊടുക്കണം
നിയന്ത്രണം വിട്ട ഒരു ട്രെഡ്‌ മില്ലിലെ ഓട്ടക്കാരനേപ്പോലെ തിരക്കുള്ള മനുഷ്യരൊക്കെ നിൽക്കാൻ കഴിയാത്തവണ്ണം ഓടിക്കൊണ്ടേ ഇരിക്കട്ടെ..
നമ്മൂടെ നേരമ്പോക്കിനുള്ള കാഴ്ചകളാവട്ടെ അവരുടെ പൊട്ടൻ കളികൾ.
നമ്മളിപ്പോൾ മരിച്ചവരല്ലേ തങ്കമണീ…
തീരെ തിരക്കില്ലാത്തവർ.
