രചന : ബിനു ആനമങ്ങാട് ✍️
രണ്ടു ചില്ലകളാണുണ്ടായിരുന്നത്,
രണ്ടു ചില്ലകളേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
നീ വന്നിരുന്നത്,
അടർന്നു വീഴാറായ
കിഴക്കേ മരക്കൊമ്പിലാണ്.
ആകാശത്തേക്ക് കൈനീട്ടി
തപം ചെയ്യുന്ന പടിഞ്ഞാറെച്ചില്ല
കരിഞ്ഞ ഇലകൾ പൊഴിച്ചു കണ്ണടച്ചു.
നിനക്ക് കൂടൊരുക്കാനെന്നിൽ
കൊമ്പുകളോ പൊത്തോ ഇല്ലായിരുന്നു.
രണ്ടേരണ്ടു ചില്ലകളേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ,
നീ വന്നിരുന്നതോ
അടർന്നു വീഴാറായ കിഴക്കേ മരച്ചില്ലയിലും!
കൊമ്പടരും മുൻപ്
നിനക്കു പോകാതെ വയ്യ,
അതിജീവനത്തിന്റെ ചില്ലകളിലേയ്ക്ക്
ചേക്കേറാതെ വയ്യ.
ഇനിയൊരിയ്ക്കലും പെയ്യില്ലെന്ന്
ജന്മങ്ങൾക്കു മുൻപ് അടർന്നുപോയൊരു മേഘക്കീറ്
കാലം തെറ്റിവന്നു മഴയായി.
ചിറകൊച്ചയിൽ തളിരു വിടർന്നു.
അപ്പോൾ
നീയൊരു പക്ഷിയാണെന്നും
നീയൊരു പക്ഷിമാത്രമാണെന്നും
ഞാൻ മറന്നുപോയി.
ഓർമ്മയുടെ ഒരു വേര്
മണ്ണിനു പുറത്തേയ്ക്ക് തള്ളി നിൽക്കുന്നുണ്ട്.
എത്ര നോറ്റിട്ടും തീരാത്തൊരു നോവ്
ഉള്ളുലയ്ക്കുന്നുണ്ട്.
നീ പക്ഷെ
വെറുമൊരു പക്ഷി മാത്രമാണല്ലോ.
കൊമ്പടർന്നില്ലെങ്കിലും
നിനക്കു പോകാതെ വയ്യല്ലോ.
അതിജീവനത്തിന്റെ ചേക്കകൾ
തേടാതെ വയ്യല്ലോ.
ജീവന്റെ ചില്ലകളിലേയ്ക്ക്..
ജീവിതത്തിന്റെ പച്ചകളിലേയ്ക്ക്..
പോകും മുൻപ്,
പ്രിയപ്പെട്ട പക്ഷീ,…
ഒരു നിമിഷം കൂടി നിൽക്കുക
ഞാനാമിഴിച്ചുവപ്പിലെ
കവിത വായ്ച്ചോട്ടെ..
