രചന : ശ്രീകണ്ഠൻ കരിക്കകം
ക്രിസ്മസിന് ഒന്നോ രണ്ടോ മാസം മുൻപേ ആരാധനാലയങ്ങളിലും വീടുകളുടെ അങ്കണങ്ങളിലും അനാഥാലയങ്ങളിലും ആതുരാലയങ്ങളിലും ഒക്കെ മിഴി തുറക്കുന്ന നക്ഷത്ര വിളക്കുകൾ ക്രിസ്മസ് കഴിഞ്ഞാലുടനൊന്നും അഴിച്ചു മാറ്റാറില്ല. മിക്കവാറും അത് പുതുവത്സരവും കഴിഞ്ഞ് പിന്നെയും ഫെബ്രുവരി, മാർച്ച് വരെയൊക്കെ നീണ്ടുപോകും. അവിടമാകെ സ്നേഹഭരിതമായ ഒരോർമയായി പ്രകാശം ചൊരിഞ്ഞു നിൽക്കും.
തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ അഴിച്ചു മാറ്റാൻ സമയം കിട്ടാത്തതുമാത്രമല്ല, ”കിടക്കട്ടെ, നല്ല ദിനങ്ങളുടെ ഓർമ വിളക്കുകൾ ” എന്ന് പലരും ചിന്തിക്കുന്നതു കൊണ്ടു കൂടിയാണത്.
ആഴത്തിൽ പതിഞ്ഞുപോയ പല സംഗതികൾക്കും ഓർമകൾക്കും പ്രത്യക്ഷത്തിലല്ലെങ്കിലും സമാനമായ ഒരു സ്വഭാവമുണ്ടായിരിക്കും. അഴിച്ചുമാറ്റാൻ തോന്നാത്ത ഒരു തോന്നൽ. ആ ഓർമച്ചൂടിൽ അങ്ങനെ പുതച്ചു കിടക്കാൻ മോഹം. അതെ, ഓർമ്മയുടെ കെടാവിളക്കുകളെല്ലാം എപ്പോഴും അങ്ങനെയാണ്. അഴിച്ചുമാറ്റിയാലും കെടുത്തിയാലും കെടാതെ അങ്ങനെ നിൽക്കും.
നക്ഷത്രവിളക്കുകൾ തൂക്കുന്നത് പോലെ തന്നെയായിരുന്നു പണ്ടത്തെ വീടുകളിൽ ചുമരിൽ ഫ്രെയിം ചെയ്ത് ചിത്രങ്ങൾ തൂക്കിയിരുന്നതും. ഒരു വ്യത്യാസം മാത്രം. അത് അഴിച്ചു മാറ്റാൻ കെട്ടുന്ന ഓർമ വിളക്കുകൾ ആയിരുന്നില്ല. കാലം മാറി വീടുകളിൽ അങ്ങനെ ഫോട്ടോകൾ ചുമരിൽ തൂക്കാറില്ല. ഓർമകളും ഭൂതകാലവുമൊക്കെ കളഞ്ഞ് വർത്തമാനത്തിൽ മാത്രം ജീവിക്കാൻ ശീലിച്ചു കഴിഞ്ഞ മനുഷ്യർക്ക് അതെല്ലാം ഭാരമാണ്.
അങ്ങനെ ചുവരുകൾ ഇന്ന് ഏറെക്കുറേ സ്വതന്ത്രരാണ്. അവിടെ ചിത്രങ്ങൾ ഇല്ല. ആണിപ്പഴുതുകളും കലണ്ടറുകളും ഇല്ല. യാതൊരു ഭാരവും ഇല്ല. ഇലക്ട്രിക്കൽ വയറിങിന് ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന നേർത്ത തടി (സ്ലീപ്പർ) ചുവരിൽ നീട്ടിയടിച്ചാണ് പഴയ ഭവനങ്ങളിൽ ഫോട്ടോകൾ ഫ്രെയിം ചെയ്ത് തൂക്കിയിരുന്നത്. ഗുരുത്വാകർഷണത്തിൻ്റെ ഒരു ലംബ നിഴൽ അതിൽ എപ്പോഴും കാണാം. പിന്നിൽ നിന്നാണെങ്കിൽ ആണിക്കും ചിത്രം തൂങ്ങുന്ന നേർത്ത കമ്പിയ്ക്കും ഇടയിലാണ് ആ നിഴൽ വരിക. വെയിൽ മാറുന്ന കണക്കിന്.
ശ്രീനാരായണഗുരുവിൻ്റെയും ചട്ടമ്പിസ്വാമികളുടേയും കന്യാമറിയത്തിൻ്റേയും യേശുദേവൻ്റേയും
വിശുദ്ധ മക്കയുടെയും ഒക്കെ ചിത്രങ്ങൾ അങ്ങനെ ആ ചുമരുകളിൽ ഗുരുത്വം പേറി നിൽക്കും. ആരോ വിവാഹദിനത്തിൽ സമ്മാനിച്ച “നവദമ്പതികൾക്ക് വിവാഹ മംഗള ആശംസകൾ” എന്നെഴുതിയ ഒരു ഫ്രെയിം ചെയ്ത ഇത്തരം ഒരു ഫോട്ടോ വീട്ടിലെ ചുവരിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. കോർത്തു കെട്ടിയ രണ്ട് കൈകളായിരുന്നു അതിലെ ചിത്രം. ഇടയിൽ ചുവന്ന റോസാപ്പൂവ്.
ഒരു ദിവസം അമ്മ ചുമരിലെ വലയടിക്കവേ അത് നിലത്തു വീണു. ചില്ലുകൾ നുരു നുരെ പൊട്ടി. ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. ഒരു നിമിഷം അതും നോക്കി നിന്ന് അമ്മ ചിരിച്ചു. ഞങ്ങൾ ” അയ്യോ.. ” എന്ന് പറഞ്ഞു. പിന്നെ അതൊരിക്കലും ചുമരിലേക്ക് കയറിയില്ല. കോടാനുകോടി ദൈവങ്ങളും പിതൃ മാതൃ പരമ്പരകളും ഒക്കെ പിന്നെയും ഏറെക്കാലം ചുമരിൽ അങ്ങനെ തൂങ്ങി കിടന്നു.
തലമുറകൾക്ക് മുൻപുള്ള മനുഷ്യരെക്കുറിച്ച്, അല്ലെങ്കിൽ മനുഷ്യബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഒക്കെയുള്ള വലിയ തിരിച്ചറിവുകളായിരുന്നു ആ ഫ്രെയിം ചെയ്ത് തൂക്കിയ ചിത്രങ്ങൾ. അതിനിടയിലൂടെ ഒളിഞ്ഞുനോക്കുന്ന ഗൗളികളായിരുന്നു ഓർമകളിലെ ആദ്യത്തെ ദിനോസോറുകൾ. അവ വർത്തമാനത്തിലെ ശരിയും തെറ്റുമൊക്കെ കേട്ട് ചിലയ്ക്കും. സാക്ഷ്യം പറയും. കള്ളം പറയുന്നവരെ ഭയപ്പെടുത്തും.
വിവാഹമോ അതുപോലുള്ള എന്തെങ്കിലും ചടങ്ങുകളോ വരുമ്പോഴാണ് ആ ഫോട്ടോകൾ ഇളക്കി മാറ്റുന്നത്. പെയിൻ്റുചെയ്യാൻ. അന്നേരം ആ പ്രതലം മാത്രം വെളുത്തിരിക്കും. കെടാത്ത മറ്റൊരു ഓർമ്മ പോലെ.
ഒരിക്കൽ ഒരു യാത്രയ്ക്കിടയിൽ മനോഹരമായി അലങ്കരിച്ച കുറെ കൊടി തോരണങ്ങളും കമാനങ്ങളും ഒക്കെ കണ്ടു. കൂടെ യാത്ര ചെയ്തിരുന്ന സുഹൃത്തിനോട് “എന്തു വിശേഷം ?” എന്ന് ചോദിച്ചു.
ഏതാനും ദിവസം മുൻപ് അവസാനിച്ച ഒരു മഹാ സംഗമത്തിൻ്റെ ശേഷിപ്പുകളാണതെല്ലാം എന്നു കേട്ടപ്പോൾ മനസ്സിലെ ഉത്സാഹം കെട്ടു. ഒരേ കാഴ്ച തന്നെ പകർന്നു തരുന്ന രണ്ട് വികാരങ്ങൾ. മുൻപും പിൻപും എന്ന കാലഗണന. ഒറ്റ കാഴ്ചയുടെ തന്നെ രണ്ട് വേറിട്ട വായന.
കൊളുത്തി വയ്ക്കുന്ന ഒരു വിളക്കും ആഘോഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞാൽ ഉടൻ അഴിച്ചുമാറ്റരുത്. സന്തോഷങ്ങൾ മാത്രമല്ല, വേദനകളും ഈ നക്ഷത്ര വിളക്കുകൾ പോലെ അടയാളങ്ങളാണ്. പ്രത്യേകിച്ച് മനസ്സിൻ്റെ മുറ്റത്ത് ഒരിക്കൽ തൂക്കുന്ന വിളക്കുകൾ. അവയെ ഊതിക്കെടുത്താനോ അഴിച്ചു മാറ്റുവാനോ ശ്രമിക്കരുത്. സ്വാഭാവികമായി അത് കെട്ടുപോകട്ടെ. അല്ലെങ്കിൽ ആ ദു:ഖം അവിടെ തന്നെ കെടാതെ നിൽക്കും.
എന്നും എപ്പോഴും സ്വഭാവികമായി കത്തുകയും അണയുകയും ചെയ്യുന്ന വിളക്കുകളാണ് പരമമായ ശാന്തി തരുന്നത്. എഴുത്തിലായാലും ജീവിതത്തിലായാലും.