രചന : സുനിൽ പൂക്കോട് ✍
മൂലാൻ മുകുന്ദൻ എന്ന പുലപ്പാടി മുകുന്ദൻ അച്ഛന്റെ കസിൻ ബ്രോ.. 1985-90 കാലത്ത് പാനൂർ പൂക്കോട് റോഡിലെ എന്റെ അയ്യര് കളിക്ക് തടയിട്ടവരിൽ പ്രധാനി…
അന്ന് പൂക്കോട് നാട്ടിൽ ആദ്യമായി മോട്ടോർ ബൈക്കിൽ ചെത്തിയടിച്ച മൂനേട്ടൻ കുഞ്ഞുനാളിലെ എന്റെ ഹീറോ ….
മാസത്തിലൊരിക്കൽ അയല്പക്കത്തെ മൂലാൻ പറമ്പിലെത്തുന്ന മൂനേട്ടൻ മുന്നിൽപെടുമ്പോൾ ആ മിന്നൽപിണർ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ ഉള്ളം കിടുങ്ങും
ഏകറുകണക്കിന് കശുവണ്ടി വിളയുന്ന മൂലാൻ പറമ്പിന്റ ഓരത്തുള്ള പിള്ളേർസും കിടുങ്ങും…
വിഷുക്കാലമയാൽ മൂലാൻ പറമ്പിനെ പൂരപ്പറമ്പാക്കിയവരും കശുവണ്ടിയിൽ കൈവച്ചവരും ആണെങ്കിൽ തീർച്ചയായും …
അന്ന് യസിഡി ക്‌ളാസിക്കിന്റെ പടപടാ ശബ്ദം പതിവിൽകൂടുതൽ എന്നിൽ പ്രകമ്പനമുണ്ടാക്കി …വീടിന്റെ കോലായിൽ ഇരിക്കുന്ന ഞാൻ പതിവിന് വിപരീതമായി പിന്നോക്കം മറിഞ്ഞു .. കാറ്റിൽ പാറും കരിയില കണക്കെ പിന്നാം പറമ്പിലെ ഊര്കണ്ടി ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടി ചെട്ടിയാം പറമ്പിന്റെ ഇടവഴിയിൽ ഒളിച്ചിരുന്ന് … മിന്നൽപിണരുകളും ഇടിമുഴക്കവും പ്രതീക്ഷിച്ച് വടക്കുഭാഗത്തെ മൂലാൻ പറമ്പിലേക്ക് കാതോർത്തു…
നാട്ടിലെ കുടുക്കൂപൊട്ടിയതും വള്ളിപൊട്ടിയതും അടിപഞ്ചറായതുമായ സകലതിന്റെയും കളിസ്ഥലമായിരുന്നു മൂലാൻപറമ്പ് ആ കാലത്ത് ഒരുസെറ്റ് പിള്ളേർസ് കൂടിയാൽ വീടില്ലാത്ത വിസ്താരമുള്ള ഏതു പറമ്പും കളിസ്ഥലമാകുന്ന കാലം.. നാശം വരുത്താതെ കളിച്ചാൽ പ്രശ്നമില്ല എന്നുമാത്രം . പക്ഷെ അന്ന് മൂനേട്ടൻ വന്നാൽ കാണുന്ന കാഴ്ച്ച അതിഭീകരമാണ് . വടിയെറിഞ്ഞു കാക്കയെ ഓടിച്ചു ഉയരങ്ങളിൽ ചാടികയറുന്ന അന്നത്തെ കളിയിൽ ആറ്റാം തലക്കുപോയൊരു പൂത്തുലഞ്ഞ ഒരു കശുമാവിൻ കൊമ്പ് ഒടിഞ്ഞു താഴോട്ട് കുത്തിയിരിക്കുന്നു ..പൂവെല്ലാം വാടിയൊടിഞ്ഞു പത്തിരുപത് കിലോ അണ്ടിയുടെ നഷ്ടം..
ഇടിമിന്നലിനു കാത്തുനിൽക്കാതെ ഞാൻ കുണ്ട് ഇടകൾ താണ്ടി കുണ്ടില ഭാഗത്തേക്ക്‌ ഓടിമറഞ്ഞു കൂട്ട് പ്രതികളെല്ലാം കൊമ്പ് ഒടിഞ്ഞതുമുതൽ ആ പ്രദേശം വിട്ടിരുന്നു..
കാലം പോകവേ ഒരിക്കൽ വീട്ടിൽ വന്ന മൂനേട്ടനോട്‌ അച്ഛൻ പറഞ്ഞു.. വിധ്വാൻ ഒരുവസ്തു പഠിക്കില്ല പക്ഷെ ചിത്രം വരയുണ്ട് …
കണ്ണുരുട്ടി മീശപിരിച്ചു മൂനേട്ടൻ അപ്പൊത്തന്നെ ഓർഡറിട്ടു. എന്നാൽ നീ എന്നെ വരയ്ക്ക്..
അന്നാണ് ഞാൻ ആദ്യമായി മൂനേട്ടനെ വരക്കുന്നത് ..വരയാത്ത പായികടലാസിൽ ഇതേപോലൊരു വ്യൂ വിൽ കൂളിംഗ് ഗ്ലാസുവെച്ചു കൊമ്പൻ മീശയുമായി യസിഡി ബൈക്കിൽ ഘനഗംഭീരനായി …
കാലം പിന്നെയും പോയി എനിക്കും പൊടി മീശയൊക്ക വന്നു അക്കാലത്ത്‌ സ്ഥിരമായി എന്റെ പാട്ട്യത്തേ ക്കുള്ള പോക്കുവരവിന് വഴിയിലുള്ള മൂനേട്ടന്റെ വീട് ഒരു കടമ്പയായിരുന്നു പടിഞ്ഞിറ്റ യിലാണെങ്കിലും മുന്നിലെ പാനൂർ കൂത്തുപറമ്പ് റോഡിലേക്ക് എന്നും കണ്ണ് കൂർപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന മൂനേട്ടന്റെ അമ്മ എനിക്ക് ആദ്യമായി രഘുനാഥൻ എന്ന് പേരിട്ട അച്ഛന്റെ ഇളയമ്മ പാറു ഏടത്തി .. റോഡിലൂടെ പോകുന്ന എന്റെ നിഴൽ കണ്ടാൽ കൊക്കക്ക് കൊളുത്തി വലിക്കും …. അന്ന് മൂനേട്ടൻ പാനൂർ കെ എസ് ഇ ബി യിൽ എക്‌സി എഞ്ചിനീയറായി ജോലിചെയ്യുന്നു… വീട്ടിൽ പറയാതെ പാട്ട്യത്തെ പുതിയ ടാക്കീസിലേക്കുള്ള എന്റെ അസമയത്തെ പോക്കുവരവ്.. ഒരു ദിവസം മൂന് സിനിമകൾ കാണാൻമാത്രം ഭ്രാന്തമായി അർമാദിച്ച നാളുകൾ.. ഹോ “” അന്ന് മോട്ടോർസൈക്കിൽ യാത്രികർ ഇന്നുള്ളയത്ര ഇല്ലെങ്കിലും ഇരുട്ടിലൂടെ പാട്ട്യത്തേക്ക് വലിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ ദൂരെനിന്നുള്ള ഓരോ ഒറ്റ ഹെഡ് ലൈറ്റിന്റെ വെളിച്ചവും പടപട ശബ്ദവും അടുത്തുവരുമ്പോഴേക്കും അടുത്തുള്ള ഊട് വഴിയോ കുണ്ടിടയോ ലക്ഷ്യമാക്കി ഞാൻ ഓടും.. ഒളിക്കും.. ചിലപ്പോൾ അടുത്തുള്ള ഇടവഴി പിന്നിലാണെങ്കിൽ തിരിഞ്ഞോടും .. അകത്ത് ചൂടാണെന്ന് അമ്മയോട് പറഞ്ഞ് എല്ലാ തെയ്യാറെടുപ്പുമായി നേരത്തെ അത്താഴമുണ്ട് പുറത്ത് കോലായിൽ പായവിരിച്ചു അന്തിയുറങ്ങുന്ന ഈ ആരും അനുകരിക്കാൻ പാടില്ലാത്ത ഈ വികൃത മാതൃകാപാത്രത്തിന് ഇരുട്ടിലൂടെ ഊളിയിട്ട് ഒന്നര കിലോമീറ്റർ ദൂരത്തിലുള്ള ടാക്കീസിൽ എത്താൻ മൂനേട്ടൻ തടസമായില്ലെങ്കിൽ വെറും പത്ത് മിനിറ്റ് മതിയായിരുന്നു…
കാലം പിന്നെയും പോയി 2003 ൽ യശശരീരനായ മൂനേട്ടനെ ഞാൻ പിന്നെയും വരച്ചു .. ഇന്നിതാ മൂനേട്ടന്റെ കാര്യത്തിൽ മൂന് ഒത്തിരിക്കുന്നു കാരണം മൂലാൻ പറമ്പിന്റെ ഓരത്ത് ഓർമ്മ ചിത്രങ്ങളുടെ കലവറ ഒരുക്കുമ്പോൾ മുകുന്ദേട്ടന്റെ ഓർമ്മയില്ലാതെ ശരിയാവില്ല…
